Podczas gdy prawie wszyscy w Westeros nazywają ich Dzikimi, mieszkańcy arktycznych lasów i tundry na północ od Muru mówią o sobie po prostu Wolni Ludzie. Choć mogą sprawiać wrażenie niezdyscyplinowanego motłochu, dzięki sprytowi i zaskakującym manewrom Wolni Ludzie potrafią wygrywać starcia ze znacznie lepiej uzbrojonymi i wyszkolonymi wojskami. Dodatkowo sprzymierzyli się z olbrzymami z dalekiej północy, z których każdy sam stanowi jednoosobową armię. Lekceważenie Wolnych Ludzi na polu walki to bardzo krótka droga do własnego grobu.

Złota Kompania słynie ze swojego motta, które brzmi: „Nasze słowo jest pewne niczym złoto”. Kiedy wynajmiesz ich do walki, w boju spłacają wszystko, do ostatniego miedziaka. Ich szermierze są znakomicie wyszkoleni i specjalizują się w odkrywaniu słabych punktów we wrogich liniach obrony. Praktycznie nigdy nie uciekają z pola bitwy, nawet w beznadziejnych sytuacjach – dzięki temu stanowią znakomitą inwestycję dla każdego, kogo stać na ich usługi.

Niezdyscyplinowani i obdarci, Poborowi Nocnej Straży to nierzadko zupełne dno społeczeństw Westeros. Mimo że Straż stara się zapewniać świeżym rekrutom choć trochę ćwiczeń, niekiedy sytuacja na Murze wymaga, aby każdy dostępny człowiek chwycił za jakieś ostrze i brał się za robotę.

Podstawowym zadaniem Budowniczych jest utrzymanie Muru i innych fortyfikacji w dobrym stanie technicznym, wytwarzają oni także broń i zbroje dla wszystkich wojsk Nocnej Straży. Dlatego też na polu bitwy nigdy nie znajdziemy ich na pierwszej linii.

Sztandar Krakena oznacza kłopoty gdziekolwiek wzdłuż Kamienistego Brzegu, głównie za sprawą Grabieżców, którzy roją się nad wioskami i osadami wzdłuż jego długości. Ci ludzie poruszają się szybko, chwytają wszystko, co nie jest przybite gwoździami, i zabijają lub rozbijają każdego, kto stanie im na drodze. Gdy nabiorą rozpędu, trudno je zniszczyć, należy jednak zachować ostrożność, aby chronić je przed bezpośrednimi atakami, szczególnie przeciwko ciężko uzbrojonym oddziałom. To powiedziawszy, daj im flankę do przeżucia, a łupieżcy ze Stony Shore nie przestaną, dopóki nie pochłoną całej linii wroga.

Ród Baratheon jest domem podzielonym. Zarówno Renly, jak i Stannis chcą przejąć prawa do Żelaznego Tronu po swoim zmarłym bracie Robercie. Ale tylko jeden z nich może osiągnąć sukces. Dla króla Renly’ego jednym z wielu narzędzi w jego arsenale są Jeźdźcy z Wysogrodu, służący jego sojusznikom z rodu Tyrellów skąd pochodzi przyrzeczona mu Lady Margaery. Choć są lżej opancerzeni niż wiele jednostek ciężkiej kawalerii w Westeros, jeźdźcy wciąż tworzą potężną siłę, gdy atakują wroga swoimi lancami podczas jednej z legendarnych szarży kawalerii.

Pomimo oderwania (zarówno politycznego i geograficznego) od spraw dworu w Kings Landing, zasiadający w Sunspear Ród Martell rozsiewa swoje wpływy szeroko i daleko. Niczym żmija, czeka, obserwuje i wybiera idealny moment do wykorzystania słabości swoich wrogów. Pomimo swojej sławy jako doskonały wojownik, książę Oberyn Martell jest również zręcznym politykiem. Machinacje nie są też obce dla jego słynnych “Piaskowych Węży”.Obara, Nymeria, Tyene, I Elia Sand manipulują wrogami rodu zarówno na polu bitwy jaki poza nim. Zaś wierny sojusznik księcia, lord Harmen Uller jest zawsze gotów zwołać chorągwie.

Strażnicy Baratheonów oficjalnie uważani są za piechotę średnią. Noszą oni jednak znacznie cięższe pancerze, niż można by oczekiwać po jednostce, której używa się do inicjowania (lub rozbijania) manewrów oskrzydlających. Utrata szybkości jest tu oczywistością, ale inne jednostki tej klasy ani nie potrafią tak dobrze bronić pozycji jak Strażnicy Baratheonów, ani nie przeprowadzają tak miażdżących ataków. W niewprawnych dłoniach młot bojowy jest nieporęczną
bronią, ale Strażnicy potrafią dobrze wymierzonymi ciosami ciężkich obuchów rozbijać nawet zbroje płytowe.

Kusznicy służący w Warcie Cierni noszą wzmocnione płytkami kolcze koszulki, specjalne kusze oraz długie miecze zamiast krótkich ostrzy, jakimi zazwyczaj posługuje się większość łuczników. Przechodzą również znacznie dłuższe i bardziej wymagające szkolenie w walce wręcz, niż jakakolwiek jednostka zasięgowa. Kusze pozostają jednak ich główną i najważniejszą bronią, która potrafi przebić nawet ciężkie pancerze – mądrzy dowódcy będą potrafili odpowiednio wykorzystać tę umiejętność.

W burzliwym świecie Westeros jest wiele dusz, które nie są już lojalne wobec żadnego konkretnego domu. Wszystkie te rzucone przez wojenną zawieruchę postacie mają swoje własne powody dla takiej izolacji.

Fortece na wyspach Lys mają wysokie i grube mury, a wybrzeża patrolowane są przez licznych najemników, który skutecznie odstraszają wszystkich potencjalnych najeźdźców. Jednakże ci Najemnicy nie są nikim więcej, niż tylko płatnymi zbirami, gotowymi służyć każdemu, kogo tylko stać na ich wynajęcie. Nie interesuje ich osobista chwała – dla nich ważne jest tylko rabowanie i zapłata czekająca na nich po powrocie do macierzystego portu.

Choć nazwanie Dothraków bezmyślna horda wyjących barbarzyńców byłoby dla nich krzywdzące, dla niewprawionego obserwatora ich metody ataku mogą właśnie tak wyglądać. Dothracki khalasar liczy zazwyczaj tysiące jeźdźców, z których nawet najsłabsi spędzili większość swojego zżycia w siodle. Choć są tylko lekko opancerzeni, umiejętności jeździeckie Dothraków sprawiają, ze dosięgniecie ich ostrzem jest niezwykle trudne – nawet w walce wręcz na bliski dystans.

Cechą często niedocenianą na wojnie jest elastyczność. Jasne, armia potrzebuje swoich specjalistów. Ci, którzy potrafią poprowadzić szarżę lub powstrzymać atak, ale Jednostka, która może zrobić wszystko, jest bezcenna, gdy znajduje się w centrum stracia. Wielkie topory Umberów są zaciekle lojalni wobec Starków. Łączą mobilność, obronę i przerażającą broń, co czyni ich jedną z najbardziej wszechstronnych i zabójczych sił w grze. Wielu bardziej tradycyjnych dowódców okaże się nieprzygotowanych na taktykę Wielkich Toporów, a im dłużej trwa bitwa… tym stają się silniejsi.

Osobista straż ser Gerolda Dayne’a nie ma formalnej nazwy, jest po prostu znana jako Świta Ciemnej Gwiazdy. Ich ubiór i uzbrojenie odpowiadają tym jakich używa ich Pan. Tak samoi idą w jego ślady zarówno pod względem sposobu bycia, jak i stylu walki.

Ziemie na północ od Muru są zamarzniętym pustkowiem, ale wiele ludów żyje tam mimo niesprzyjających warunków.. Klan Morsa, wyznawcy zimnych bogów, jest jedną z takich grup. Gdy Wolni Ludzie podążają na południe, w poszukiwaniu przyjaźniejszy terenów, które mogliby nazwać domem, ci niezłomni wojownicy dołączają do nich. Do polowania na zamarzniętych pustkowiach używają masywnych harpunów, których wyważone ostrza równie dobrze sprawdzają się przebijając dziką zwierzynę, jak i zbroję wroga. Nieprzewidywalni jak bestie z którymi zwykli walczyć, łowcy uderzają szybko i brutalnie na szeregi przeciwnika.

Zestaw 10 chorągwi używanych w celu oznaczania aktywacji jednostek. Każda chorągiew umieszczona na podstawce piechoty, idealnie pasuje w otwór na tacce.