Równie groźne jak wilkory z rodu Starków, Hrakkary, białe lwy zza morza, stoją na szczycie łańcucha pokarmowego w swoim naturalnym środowisku. Zabicie jednego z nich wymaga wielkich umiejętności, ale prawdziwym sprawdzianem dla khala jest ujarzmienie, schwytanie i udomowienie jednej z tych majestatycznych bestii. Jeśli uda się dokonać tego czynu, plemię Dothraków zyskuje niezrównanego sojusznika na polu bitwy.
Niewiele jest widoków bardziej przerażających dla szarżujących kawalerzystów, niż zwarty szyk włóczników z podpartymi tarczami i wycelowanymi w jeźdźców, dobrze zatkniętymi drzewcami. Jeszcze większą grozę wzbudza świadomość, że żołnierze ci walczą pod sztandarem z białym słońcem. Włócznicy Karstarków to świetne zabezpieczenie dla flank własnych oddziałów, gdzie ataki wrogiej kawalerii zadają najbardziej dotkliwe straty. Należy jednak pamiętać, że ich kolczugi i skórzane pancerze mają ograniczoną wytrzymałość i raczej nie sprawdzą się jako wysunięte jednostki straży przedniej.
Na północ od Muru żyje wiele dziwnych stworzeń. Dla większość ludzi w Westeros gigantyczne, futrzaste słonie pokryte zbroją i kolcami to jedynie senny koszmar. Na nieszczęście dla wrogów Wolnych Ludzi, te Mamuty Wojenne są bardzo prawdziwe i nadciągają na południe wraz z resztą sił dzikich.
Bracia Krwi Dothraków z Essos przysięgają swoją krew i życia ich khalowi, by stać się jego nieodłącznymi towarzyszami, ochroniarzami i dowódcami. Ślubów Brata Krwi nie da się zerwać – pozostają oni wierni swojemu panu aż do śmierci. Na czele khalasaru, ramię w ramie z Drogo jadą Cohollo Haggo i Qotho – każdy z nich jest doskonałym, zabójczym wojownikiem, który potrafi stawić czoła nawet dziesiątce przeciwników.
Opancerzeni tylko w swoją wiarę i uzbrojeni jedynie w drewniane pałki lub inne resztki wyrzucone na brzeg, Utopieni Ludzie są zaskakująco skutecznym wsparciem dla oddziałów maszerujących pod sztandarem z Krakenem. Ich obecność na placu boju jest oznaką przychylności Utopionego Boga, dzięki czemu jego wyznawcy nie czują bólu z krwawiących ran i mogą z całą siłą uderzać na wroga. Choć jest ich niewielu, wiara Utopionych Ludzi jest tak silna, że nawet zabójcze ciosy nie robią na nich wrażenia.
Królowa Daenerys Targaryen nazywana jest “Matką Smoków” nie tylko ze względu na swój status przywódczyni rodu Targaryen. Jako jedyna na świecie kontroluje żywe, mityczne bestie, smoki Rhaegala, Viseriona, i Drogona. Choć wciąż jeszcze nie dorosłe, już teraz stanowią zagrożenie dla dowolnego przeciwnika Daenerys. Wykonują każdy jej rozkaz i przybywają na każde wezwanie. Jeśli hordy dzikich Dothraków, legiony fanatycznych nieskalanych i potężna armia najemników nie wystarczą, zawsze pozostaje potęga smoczego ognia. To dzięki niej Danerys odzyska Żelazny Tron.
Południowym Westeros włada Ród Martell – maszerujące pod sztandarem Słonecznej Włóczni armie to jedne z najbardziej mobilnych wojsk w Wojnie Pięciu Królów. Ich doktryna bitewna jest prosta – uderzyć szybko i mocno, a następnie odskoczyć, by uniknąć kontrataku. Główny trzon tych sił stanowią Włócznicy i lekko uzbrojeni Harcownicy, podczas gdy Derwisze Słonecznej Włóczni pełnią rolę oddziałów uderzeniowych, wykorzystywanych do oskrzydlania i przygważdżania wroga.
Piaskowi Harcownicy Martellów swoją rodową doktrynę wysokiej mobilności przekładają na zabójczy taniec z ostrzami i łukami. Dzięki lekkim pancerzom zachowują niezwykłą szybkość, której dorównać mogą tylko najsprawniejsze wrogie jednostki. Ich doskonałe wyszkolenie pozwala im skutecznie atakować w stylu „uderz i zniknij”, zasypując jednocześnie przeciwników deszczem strzał. Jeśli jednak ugrzęzną w przedłużającej się walce wręcz, będą radzić sobie podobnie, jak inne lekkie jednostki – rozsądny dowódca powinien wysłać im odsiecz tak szybko, jak to tylko możliwe.
Derwisze Słonecznej Włóczni podnoszą mobilność, będącą doktryną Rodu Martell, do rangi sztuki. Ich rygorystyczne wyszkolenie umożliwia im przeprowadzanie szybkich, mocnych ataków i równie sprawnych odskoków, aby wyprowadzić kolejny cios lub wybrać inny, bardziej obiecujący cel. Zaskakiwani w ten sposób wrogowi są często tak oszołomieni szumem wirujących, tańczących ostrzy, że nie są w stanie odpowiednio kontratakować. Należy jednak pamiętać, o tym, że choć Derwisze dobrze sprawdzają się w walce wręcz, powinno się utrzymywać ich w ciągłym ruchu.
Choć szeregi słynnej Książęcej Straży Słonecznej Włóczni nie są liczne, powszechnie jest ona uważana a jedną z najlepiej wyszkolonych formacji w całym Westeros. Wojownicy ci potrafią sprawnie dostosowywać swój styl walki zarówno do manewrów zaczepnych, jak i obronnych. Choć noszą cięższe zbroje, niż większość wojsk Rodu Martell, ich znakomite przygotowanie kondycyjne pozwala im dotrzymywać kroku lżejszym jednostkom. W siłach Martellów nie ma innych oddziałów, które lepiej by się sprawdziły jako twardy rdzeń formacji.
Dla wielu, pozornie jałowe ziemie Dorne są po prostu niekończącymi się liniami wydm. Podróżnikom z dalekich krain łatwo jest zagubić się w zmieniających się pustynnych morzach. Wydmowe Żmije to żołnierze które przepastne piaski pustyni nazywają swoim domem. Świetną znajomość terenu wykorzystują w praktyce specjalizując się w taktyce partyzanckiej, używający swoich włóczni i sieci do usidlenia wrogów i szybkiej ich eliminacji. Oddział ten najlepiej sprawdzi się jako wsparcie innych jednostek, nękając wrogów i pozwalając swoim sojusznikom wykańczać osłabionych wrogów.
Starfall to rodowy zamek Domu Dayne, najsilniejszego wasala służącego Rodowi Martellów. Są oni dobrze znani ze swojego doświadczenia w sztukach jeździeckich, dostarczając wiele jednostek kawalerii dla rodu Martellów. Jedną z nich są zagony lekkiej kawalerii. Oddziały te specjalizują się w nękaniu tyłów wroga, dalekich rajdach oraz misjach rozpoznawczych. Nieobce są im również sztuki medyczne, potrafią więc pomóc przy opatrywaniu rannych. Jak większość lekkiej kawalerii, ci jeźdźcy Starfall koncentrują się na taktyce „uderz i uciekaj”, starając się uniknąć przedłużającej się walki.Ich fioletowe szaty są mile widzianym znakiem w pustynnym słońcu dla sojuszników Rodu Martell.