Chociaż Renly jest najmłodszym bratem wśród trzech Baratheonów, nie oznacza to iż jego wola zdobycia tronu jest słabsza niż u  braci. Zdecydował się zwołać chorągwie i ruszyć do bitwy, nawet jeśli oznacza to rozłam wewnątrz domy Baratheon i obrócenie się przeciw bratu – Stannisowi.

Kiedy umarł Król Robert, władza nad Żelaznym Tronem została przekazana w ręce jego syna, Joffreya. Jednak bracia Roberta również domagają się pozycji króla. Zarówno Stannis I Renly są gotowi walczyć o schedę po swoim bracie. Każdego z nich wspiera szereg dowódców, stronników i weteranów gotowych zrobić wszystko aby ich pretendent objął władzę w Siedmiu Królestwach.

Zarówno Dothraccy Lordowie Koni, jak i sławni Nieskalani przysięgli służyć Matce Smoków, Daenerys Targaryen. Ich oficerowie i weterani  prowadzą jej wojska od zwycięstwa do zwycięstwa dzięki połączeniu umiejętności, charyzmy i żelaznej dyscypliny. Pomimo iż każdy z jej dowódców polowych preferuje inny styl prowadzenia wojny, wszyscy udowodnili już wielokrotnie iż potrafią zwyciężać w jej imieniu. To dzięki tym dowódcom i stronnikom jej wojska walczą mężniej, poruszają się szybciej i wytrzymują trudy pola bitwy. Wszystkich ich łączy bezwzględna wierność Smoczej Królowej oraz bezwzględne oddanie sprawie którą reprezentuje.

Wyspecjalizowane zespoły Budowniczych Nocnej Straży są w stanie konstruować mobilne Miotacze Kamieni bezpośrednio na polu walki. Machin tych nie powinno się nazywać katapultami, gdyż są one znacznie mniejsze i w przeciwieństwie do nich potrafią miotać tylko kamienie. Zasada ich działania jest jednak podobna. Dobrze wyszkolona załoga Miotacza Kamieni potrafi wyrzucać zabójcze pociski w sam środek wrogich formacji. Nawet najcięższa piechota pozostaje bezbronna wobec lecącego z nieba gradu wielkich kamieni.

Wojna Pięciu Królów staje się osobistą sprawą braci Baratheonów, Stannisa i Renly`ego, z których każdy rości sobie prawo do Żelaznego Tronu. Standardowa doktryna wojenna Baratheonów zakłada użycie jak najgrubszych pancerzy, również dla jednostek, które powinny zachowywać szybkość na polu bitwy. Ale „powolny” znaczy też „twardy do zgryzienia” – nawet harcownicy Baratheonów dzięki swoim zbrojom potrafią dotrzymywać pola znacznie cięższym jednostkom. Blisko centrum wydarzeń starają się pozostawać zarówno Lady ShyraErrol, jak i Ser AlesterFlorent – każde pracują dla obu stron w zależności od tego, z której aktualnie wieje wiatr. Czas, w którym Baratheonowie maszerują na wojnę to czas odważnych żądań i jeszcze odważniejszych działań.

Po drugiej stronie Wąskiego Morza, Daenerys Targaryen stoi na czele swojego khalasaru jako Khaleesi Wielkiego Morza Traw. Jej wpływy i umiejętności uczyniły ją jedną z najpotężniejszych kobiet na świecie. Żadna inna armia nie może się poszczycić większą ilością jednostek świetnie wyszkolonej kawalerii, rozwijającej dodatkowo skrzydła na polu bitwy dzięki inspirującemu przywództwu Khala Drogo. Ser Jorah Mormont, wygnany z Westeros lord również zaoferował swoje ostrze sprawie, o którą walczy Daenerys. A Ilyrio Mopatis potrafi przechylać szale na wadze zmagań zarówno dosypując nieco złota, jak i za pomocą subtelnych gróźb… zrobić głupi dowódca.

Choć nazwanie Dothraków bezmyślna horda wyjących barbarzyńców byłoby dla nich krzywdzące, dla niewprawionego obserwatora ich metody ataku mogą właśnie tak wyglądać. Dothracki khalasar liczy zazwyczaj tysiące jeźdźców, z których nawet najsłabsi spędzili większość swojego zżycia w siodle. Choć są tylko lekko opancerzeni, umiejętności jeździeckie Dothraków sprawiają, ze dosięgniecie ich ostrzem jest niezwykle trudne – nawet w walce wręcz na bliski dystans.

Weterani to absolutna elita, jeśli chodzi o legendarne umiejętności jeździeckie Dothraków. Biegli zarówno w posługiwaniu się ostrzem, jak i łukiem, Weterani zmiękczają najpierw swoje ofiary strzałami z dystansu. Dopiero potem ruszają do brutalnej szarzy, siekąc na lewo i prawo swoimi ostrymi jak brzytwy arakhami. Dothracka sztukę jazdy konnej Weterani doprowadzają do perfekcji – jeźdźcy i wierzchowce, jakby zespoleni ze sobą, potrafią poruszać się z doskonała precyzja w środku nawet najbardziej zaciekłej bitwy.

Choć poszczególne gałęzie Rodu Baratheon są ze sobą skłócone, wszystkie wciąż korzystają z tej samej doktryny wojennej i systemu szkolenia, które służyły ich zjednoczonemu domowi na długo przed Wojną Pięciu Królów. Gwardziści Baratheonów noszą pełne zbroje płytowe, ciężkie tarcze i charakterystyczne dla rodu Krain Burzy młoty bojowe. Wytrzymali i nieugięci, sprawdzają się dobrze jako środek wojsk lub ich straż przednia. Należy jednak pamiętać, że słabą stroną Gwardzistów Baratheonów jest ich niska mobilność.

Strażnicy Baratheonów oficjalnie uważani są za piechotę średnią. Noszą oni jednak znacznie cięższe pancerze, niż można by oczekiwać po jednostce, której używa się do inicjowania (lub rozbijania) manewrów oskrzydlających. Utrata szybkości jest tu oczywistością, ale inne jednostki tej klasy ani nie potrafią tak dobrze bronić pozycji jak Strażnicy Baratheonów, ani nie przeprowadzają tak miażdżących ataków. W niewprawnych dłoniach młot bojowy jest nieporęczną
bronią, ale Strażnicy potrafią dobrze wymierzonymi ciosami ciężkich obuchów rozbijać nawet zbroje płytowe.

Podstawowym zadaniem Budowniczych jest utrzymanie Muru i innych fortyfikacji w dobrym stanie technicznym, wytwarzają oni także broń i zbroje dla wszystkich wojsk Nocnej Straży. Dlatego też na polu bitwy nigdy nie znajdziemy ich na pierwszej linii.

Niezdyscyplinowani i obdarci, Poborowi Nocnej Straży to nierzadko zupełne dno społeczeństw Westeros. Mimo że Straż stara się zapewniać świeżym rekrutom choć trochę ćwiczeń, niekiedy sytuacja na Murze wymaga, aby każdy dostępny człowiek chwycił za jakieś ostrze i brał się za robotę.