Choć poszczególne gałęzie Rodu Baratheon są ze sobą skłócone, wszystkie wciąż korzystają z tej samej doktryny wojennej i systemu szkolenia, które służyły ich zjednoczonemu domowi na długo przed Wojną Pięciu Królów. Gwardziści Baratheonów noszą pełne zbroje płytowe, ciężkie tarcze i charakterystyczne dla rodu Krain Burzy młoty bojowe. Wytrzymali i nieugięci, sprawdzają się dobrze jako środek wojsk lub ich straż przednia. Należy jednak pamiętać, że słabą stroną Gwardzistów Baratheonów jest ich niska mobilność.

Nigdy nie tracąc swojego ekstrawaganckiego stylu, kawaleria Krwawych Komediantów rusza do bitwy na Zebroniach. Te niezwykłe bestie pochodzą z Essos, gdzie udało się wyhodować krzyżówkę koni z pasiastymi stworzeniami.

Choć niektóre wielkie rody walczące w Wojnie Pięciu Królów stawiają  na grube i ciężkie zbroje, Ród Martell preferuje mobilność i wzajemne wspieranie się jednostek na polu walki. Włócznicy Martellów na pustynnych szatach noszą tylko lekkie pancerze, aby nie przegrzewać się w ich niegościnnym, rodzimym klimacie i jednocześnie zachować szybkość i sprawność. Ich sztandarowa broń, włócznie, pozwalają im zatrzymywać szarże wrogiej kawalerii. Dzięki ruchliwości i znakomitemu wyszkoleniu stanowią zawsze trzon oddziałów bojowych Martellów.

Ziemie na północ od Muru są zamarzniętym pustkowiem, ale wiele ludów żyje tam mimo niesprzyjających warunków.. Klan Morsa, wyznawcy zimnych bogów, jest jedną z takich grup. Gdy Wolni Ludzie podążają na południe, w poszukiwaniu przyjaźniejszy terenów, które mogliby nazwać domem, ci niezłomni wojownicy dołączają do nich. Do polowania na zamarzniętych pustkowiach używają masywnych harpunów, których wyważone ostrza równie dobrze sprawdzają się przebijając dziką zwierzynę, jak i zbroję wroga. Nieprzewidywalni jak bestie z którymi zwykli walczyć, łowcy uderzają szybko i brutalnie na szeregi przeciwnika.

Choć są ludźmi morza, Żelaźni nie boją się utonięcia – bez lęku zakładają lekkie łuskowe zbroje, zapewniające im świetną ochronę bez ograniczania mobilności. Ich Łucznicy rekrutowani są często z szeregów Łupieżców, dzięki czemu walczą oni wręcz znacznie lepiej, niż większość innych strzelców. Należy jednak pamiętać, że Żelaźni Łucznicy nie są jednostką szturmową i powinno się ich chronić przed bezpośrednimi atakami.

Choć wielu może kwestionować lojalność Wron Burzy wobec swoich dowódców, pracodawców czy nawet siebie nawzajem, nikt nie jest w stanie podważyć jednego – ich bezgranicznej miłości do złota. Odpowiednio zmotywowani, Najemnicy Wron Burzy stanowią karną piechotę, która nie tylko jest w stanie utrzymać flankę, ale sama potrafi przeprowadzać manewry oskrzydlające. Ich relacje z aktualnymi pracodawcami zawsze pozostają profesjonalnie poprawne – ale tylko tak długo, jak do ich kieszeni wpadają kolejne monety.

Jeźdźców z Dothrackiej Straży Przedniej jako zwiadowców mogłoby zastąpić wielu członków khalasaru. Kiedy jednak rozpocznie się bitwa, pokazują, dlaczego wrogowie uważają ich za  śmiertelne zagrożenie: potrafią z wielką celnością atakować z dystansu, pozostając w siodłach. Podczas gdy typowi łucznicy zazwyczaj przemieszczają się pieszo, umiejętność uderzenia z odległości i szybkiego oddalenia się na wierzchowcach daje Dothrakom przewagę, którą zniwelować może tylko wroga kawaleria czy strzelcy. Pamiętaj jednak, że Dothracka Straż Przednia powinna pozostawać w ciągłym ruchu.

Szkolone do osaczania i atakowania nawet ciężkiej piechoty, Dziewczynki Bękarta najlepiej sprawdzają się w oskrzydlaniu lub pościgach za uciekającymi przeciwnikami. Ich treserzy nie posiadają pancerzy, które mogłyby zapewnić im ochronę podczas zorganizowanego ataku, ale świetnie strzelają z łuków – a ranni wrogowie to dla Dziewczynek łatwe ofiary. Suta nagroda czeka każdego tresera za pojmanych dowódców wroga – zapewniają oni Ramsayowi Boltonowi „rozrywkę” po bitwie.

Niesławni Kosiarze Rodu Harlaw swoje ciężkie berdysze o długich ostrzach wykuwają tak, by w walce przypominały kosy z ich rodowego herbu. Kosiarze to lekko opancerzone  oddziały, słynące ze swojej morderczej zajadłości. Na co im pancerze, skoro morale ich wrogów jest rozbite na miazgę? Jeśli chodzi o sianie strachu i grozy na polu bitwy, niewielu jest lepszych od Kosiarzy.

Chodź w południowych rejonach Westeros uważani są za mit, Dzicy Olbrzymi zza Muru są jak najbardziej realni, o czym może zaświadczyć Nocna Straż. Te potężne istoty nie posługują się żadnymi pancerzami, a za broń służą im jedynie pnie drzew lub wielkie kości mamutów. Wystarcza im to jednak w zupełności – jeden Olbrzym potrafi kłaść pokotem całe zastępy ciężkiej piechoty, a szarże konnicy po prostu się od niego odbijają. Zalanie go morzem wojska lub ciężkie machiny  oblężnicze to jedyne sposoby, aby go powalić.

Ziemie Westeros zbyt dobrze znają czas miecza i topora. Zbyt dużo krwi zostało na nich przelane w ostatnich latach. W takich właśnie niespokojnych czasach są ludzie którzy nie chcą podporządkować się jednemu władcy. Zamiast tego starają się osiągnąć własne cele, marzenia – czy po prostu chcą zarobić. I nawet tacy bohaterowie, o często wątpliwej motywacji, mogą efektywnie wpływać na pole bitwy.

Wojny toczone są za pomocą pieniędzy, a w trakcie Wojny Pięciu Królów żaden ród nie był tak bogaty jak Lannisterowie. Wyposażają oni swoich żołnierzy w najlepsze pancerze i broń z najdroższej stali. Jednak nawet tak wyekwipowani wymagają oni dowódców.

Nawet najlepiej wyszkoleni żołnierze stracą głowę, gdy podczas bitwy zobaczą szarżującego na nich potężnego słonia. Budzące grozę Słonie Bojowe Złotej Kompanii wbijają się we wrogie szeregi jak w masło. Właściwie nieczułe na jakiekolwiek ataki, miażdżą wojska przeciwnika swoimi potężnymi kłami i nogami. Są to jednak dość nieskomplikowane stworzenia – jeśli w pobliżu zabraknie ich tresera, jest całkiem możliwe, że całkowicie się zatrzymają, nie wiedząc, co robić dalej.

Celem Wolnych Ludzi nie jest umieszczenie ich reprezentanta na Żelaznym Tronie. Choć pewnie wykorzystaliby okazję, gdyby ta się nadarzyła. Dla nich zwycięstwo oznacza prawo do życia tak jak południowcy, z własną żyzną ziemią i prawem do niej. Z tej zbieraniny plemion wyłonili się bohaterowie, gotowi poprowadzić lud zza Muru i utworzyć jedną armię.

Podczas gdy prawie wszyscy w Westeros nazywają ich Dzikimi, mieszkańcy arktycznych lasów i tundry na północ od Muru mówią o sobie po prostu Wolni Ludzie. Choć mogą sprawiać wrażenie niezdyscyplinowanego motłochu, dzięki sprytowi i zaskakującym manewrom Wolni Ludzie potrafią wygrywać starcia ze znacznie lepiej uzbrojonymi i wyszkolonymi wojskami. Dodatkowo sprzymierzyli się z olbrzymami z dalekiej północy, z których każdy sam stanowi jednoosobową armię. Lekceważenie Wolnych Ludzi na polu walki to bardzo krótka droga do własnego grobu.

Nocna Straż chętnie przyjmie każdego i wszystkich, aby wzmocnić swoje szeregi. Są czujnymi obrońcami Muru, chroniącymi Westeros przed terrorem, który kryje się dalej na północ. Bitwy przeciwko tym okropnościom szybko eliminują każdego, kto nie nadaje się do noszenia czerni. Długo na murze przetrwać mogą tylko najwytrwalsi i najsprytniejsi. Ci doświadczeni wojownicy są często przydzielani do mniej doświadczonych jednostek, dzieląc się swoją wiedzą, i wzmacniając ich odwagę swoją obecnością.