Podczas swojego zwycięskiego pochodu przez Essos Daenerys Targaryen oswobodziła dziesiątki tysięcy niewolników. Choć wcale nie potrzebowała kolejnych zastępów do swojej armii, teraz jej szeregi zasilają legiony Wyzwoleńców, uzbrojonych w najprostsze ostrza, kilofy, kosy czy choćby zwykłe pałki. Tym nieprzebranym ludzkim masom brakuje  jednak wyszkolenia i dyscypliny. Choć są liczni, nie powinno się na ich szeregach budować głównej linii obrony.

Jeźdźców z Dothrackiej Straży Przedniej jako zwiadowców mogłoby zastąpić wielu członków khalasaru. Kiedy jednak rozpocznie się bitwa, pokazują, dlaczego wrogowie uważają ich za  śmiertelne zagrożenie: potrafią z wielką celnością atakować z dystansu, pozostając w siodłach. Podczas gdy typowi łucznicy zazwyczaj przemieszczają się pieszo, umiejętność uderzenia z odległości i szybkiego oddalenia się na wierzchowcach daje Dothrakom przewagę, którą zniwelować może tylko wroga kawaleria czy strzelcy. Pamiętaj jednak, że Dothracka Straż Przednia powinna pozostawać w ciągłym ruchu.

Wrona Burzy zawsze pozostanie Wroną Burzy, niezależnie od tego, czy dzierży miecz, łuk, czy oba. W ich umysłach złoto zajmuje najważniejsze miejsce – za garść monet więcej ci najemnicy zdolni są do największych poświęceń. Łucznicy Wron Burzy ze swoimi długimi łukami refleksyjnymi świetnie sprawdzają się w walce na daleki dystans. Choć za pomocą swoich krótkich mieczy są w stanie obronić się przed atakami słabszych lub nadwątlonych oddziałów przeciwnika, walka wręcz nie jest ich domeną. Przewidujący dowódca powinien więc trzymać ich z dala od wrogiej kawalerii i nie ustawiać ich na flankach, gdzie będą narażeni na ataki oskrzydlające.

Choć wielu może kwestionować lojalność Wron Burzy wobec swoich dowódców, pracodawców czy nawet siebie nawzajem, nikt nie jest w stanie podważyć jednego – ich bezgranicznej miłości do złota. Odpowiednio zmotywowani, Najemnicy Wron Burzy stanowią karną piechotę, która nie tylko jest w stanie utrzymać flankę, ale sama potrafi przeprowadzać manewry oskrzydlające. Ich relacje z aktualnymi pracodawcami zawsze pozostają profesjonalnie poprawne – ale tylko tak długo, jak do ich kieszeni wpadają kolejne monety.

Wędrowni Rycerze nieustannie przemierzają świat w poszukiwaniu pracy. Broń, zbroja i koń – to cały ich dobytek. Podczas pokoju ta uboga szlachta na ogół spotyka się z pogardą i lekceważeniem. Jednak w Wojnie Pięciu Królów nie ma takiej strony, która nie korzystałaby z ich usług, zwłaszcza, że są nieźle wyszkoleni i sami zapewniają sobie wyposażenie. Niestety ich ostrza i pancerze rzadko kiedy mogą równać się jakością z orężem prawdziwego rycerstwa.

Lojalność wobec samego siebie (przedkładana nad inne lojalności słabszych ludzi) może ocalić twoje życie w tych niebezpiecznych czasach.
Jednego nie można odmówić niezależnym siłom biorącym udział w Wojnie Pięciu Króli, niezależnie czy walczą za pieniądze, własne cele polityczne czy po prostu by przeżyć – zawsze pozostają lojalni sami sobie. Stanowią też ciekawe rozszerzenie które może być dodane do dowolnej armii w grze.

Wolni Ludzie to konglomerat wielu odmiennych plemion północy. Chociaż nie łączy ich wspólna wiara czy ideologia, mają jeden wspólny cel – stworzyć dla siebie dom w południowej części Westeros. Wśród tej masy klanowych wojowników wyróżniają się niezwykłe postacie, takie jak Borroq, zmiennoskóry który podróżuje ze swoimi monstrualnym dzikiem. Wielki Mors z kolei znany jest jako wyrwany negocjator. Prawdopodobnie najsłynniejszym z nich jest Jon Snow, zagubiony brat Nocnej Straży, poszukujący swojego prawdziwego losu na niegościnnych rozdrożach krain Wolnych Ludzi. W tle słychać piękne śpiewy Barda Abela, oraz jego żony Dalli. Wszyscy oni wyróżniają się wśród nieprzebranego morza Wolnych Ludzi zmierzających wciąż na południe.

Celem Wolnych Ludzi nie jest umieszczenie ich reprezentanta na Żelaznym Tronie. Choć pewnie wykorzystaliby okazję, gdyby ta się nadarzyła. Dla nich zwycięstwo oznacza prawo do życia tak jak południowcy, z własną żyzną ziemią i prawem do niej. Z tej zbieraniny plemion wyłonili się bohaterowie, gotowi poprowadzić lud zza Muru i utworzyć jedną armię.

Chodź w południowych rejonach Westeros uważani są za mit, Dzicy Olbrzymi zza Muru są jak najbardziej realni, o czym może zaświadczyć Nocna Straż. Te potężne istoty nie posługują się żadnymi pancerzami, a za broń służą im jedynie pnie drzew lub wielkie kości mamutów. Wystarcza im to jednak w zupełności – jeden Olbrzym potrafi kłaść pokotem całe zastępy ciężkiej piechoty, a szarże konnicy po prostu się od niego odbijają. Zalanie go morzem wojska lub ciężkie machiny  oblężnicze to jedyne sposoby, aby go powalić.

Choć wojennym rzemiosłem na południu parają się głównie mężczyźni, kobiety Wolnych Ludzi potrafią dotrzymywać im pola na placu boju. Włóczniczki – choć nie sprawdzą się jako jednostka liniowa – świetnie nadają się do wykonywania manewrów oskrzydlających, zarówno jako grupy szturmowe czy do obrony przed szarżami nieprzyjaciela. Ich włócznie mogą wydawać się prymitywne, ale są tanie, łatwe w produkcji i ogólnodostępne, a Włóczniczki potrafią miotać nimi z zabójczą celnością. Inteligentny dowódca będzie potrafił odpowiednio wykorzystać wszystkie ich zalety.

Wojownicy Thennów to najcięższa regularna piechota, jaka walczy w szeregach Wolnych Ludzi. Nie uciekają się do okradania Nocnej Straży czy szabrowania pól bitewnych – swoją broń i tarcze wykuwają z brązu własnymi rękami. Dowódcy Wolnych Ludzi muszą jednak pamiętać, że to uzbrojenie – choć całkiem zaawansowane jak na ludzi Północy – nie przyda się na wiele w konfrontacji z hartowaną stalą rycerzy z południa Westeros. Mimo to, wojownicy Thennów całkiem nieźle sprawdzają się jako silny, centralny rdzeń każdej armii Wolnych Ludzi.

Choć Wolni Ludzie nie mają dostępu do zaawansowanego uzbrojenia, nadrabiają te braki sprytem i przebiegłością. Myśliwi Wolnych Ludzi potrafią zasłać całe pole bitwy spowalniającymi wnykami i wymyślnymi pułapkami. Co prawda taktyka ta rzadko powoduje trwałe straty, ale nie o zabijanie w niej chodzi. Jednostki kawalerii poruszają się wolniej i ostrożniej w obawie o swoje wierzchowce, podobną bojaźliwą ostrożność zachowuje piechota. Myśliwi tylko czekają, aby zasypać gradem strzał takie znękane oddziały, które zapuszczają się zbyt blisko nich.