Niesławni Kosiarze Rodu Harlaw swoje ciężkie berdysze o długich ostrzach wykuwają tak, by w walce przypominały kosy z ich rodowego herbu. Kosiarze to lekko opancerzone  oddziały, słynące ze swojej morderczej zajadłości. Na co im pancerze, skoro morale ich wrogów jest rozbite na miazgę? Jeśli chodzi o sianie strachu i grozy na polu bitwy, niewielu jest lepszych od Kosiarzy.

Grabież i plądrowanie to podstawowa motywacja przyświecająca Żelaznym Ludziom w Wojnie Pięciu Królów. Niech inne rody biją się o Żelazny Tron, jeśli mają na to ochotę. Greyjoyowie mają mnóstwo wybrzeży do najechania, skarbów do zrabowania, brańców do zakucia w kajdany. Żelaźni Łowcy celują w nękaniu wrogich oddziałów swoimi długimi, ząbkowanymi pikami i zarzucanymi sieciami. Choć są tylko lekko opancerzeni i dość prymitywnie uzbrojeni, sporo nadrabiają swoim sprytem i licznymi brudnymi sztuczkami.

Ciężko opancerzeni żołnierze Rodu Ironmaker często służą jako twardy środek wojsk Żelaznych Ludzi, zwłaszcza w tych starciach, w których zwartość szeregów
jest szczególnie w cenie. Z ciężkimi zbrojami łuskowymi nakładanymi na grube kaftany z parzonej skóry, Młotodzierżcy są w stanie znieść więcej ataków, niż jakiekolwiek inne formacje z Żelaznych Wysp. Należy jednak pamiętać, że określenie „ciężka piechota” jest w ich przypadku nieco na wyrost – są po prostu odpowiednikiem średniej piechoty innych rodów, przynajmniej do momentu, gdy następuje podział łupów!

Choć są ludźmi morza, Żelaźni nie boją się utonięcia – bez lęku zakładają lekkie łuskowe zbroje, zapewniające im świetną ochronę bez ograniczania mobilności. Ich Łucznicy rekrutowani są często z szeregów Łupieżców, dzięki czemu walczą oni wręcz znacznie lepiej, niż większość innych strzelców. Należy jednak pamiętać, że Żelaźni Łucznicy nie są jednostką szturmową i powinno się ich chronić przed bezpośrednimi atakami.

Niesławni Żelaźni Łupieżcy są dobrze znani wzdłuż wybrzeży wszystkich Siedmiu Królestw jako piraci i rabusie. Ich znakiem rozpoznawczym są długie łodzie o charakterystycznych żaglach, budzących grozę w sercu każdego, ktokolwiek dostrzeże je na horyzoncie. Choć są żeglarzami z krwi i kości, na pokładach swoich statków nie boją się nosić lekkich kolczug, których ludzie morza zazwyczaj unikają. Specjalizują się w szybkich wypadach i nie utrzymają pola w obliczu szturmu dużych sił wroga – dowódcy powinni trzymać ich z dala od głównej linii frontu.

Specyficzna broń walczących w szeregach Stannisa wyznawców Czerwonego Boga przypomina Światłonoścę, legendarny płonący miecz Azora Ahai tylko z wyglądu. Ci fanatycy po prostu polewają swoje klingi mieszaniną olejów, które po podpaleniu na krótko wydzielają ogromne gorąco. Choć nie są mocno opancerzeni, Wyznawcy R`hllora dzięki swojej niezachwianej wierze nie cofają się na polu walki przed nikim. Nawet jeśli polegną, ich śmierć bywa dla ich towarzyszy inspiracją do zdwojonych wysiłków.

Zgodnie z uwielbianą przez Baratheonów doktryną jak najcięższych pancerzy, na wyposażenie Światłonośców R`hllora składają się łuskowa koszulka oraz płytowy hełm. Czyni ich to odporniejszymi na bezpośrednie ataki od jakichkolwiek innych jednostek łuczniczych. Dodatkowa ochrona przydaje się w posługiwaniu się ich najgroźniejszą bronią – ogniem. Groty strzał Światłonośców są zanurzane w oleju i podpalane tuż przed wystrzeleniem. Olej jest lepki i choć szybko się wypala, trafieni takimi pociskami błyskawicznie stają w płomieniach.

Na dworze Stannisa Baratheona Ludzi Królowej określa się tym mianem nie ze względu na ich szczególne oddanie Królowej Selyse, ale z powodu ich konwersji na wiarę w R`hllora (choć niektórzy spekulują, że najbardziej lojalni są wobec Czerwonej Kapłanki Melisandre). Ludzie Królowej to ciężko opancerzone, elitarne oddziały liniowe, zdolne do stępienia niemal każdego wrogiego szturmu. Choć cechuje ich tradycyjna dla ciężkiej piechoty powolność, niewiele oddziałów nada się lepiej do utrzymania środka pola bitwy.

Ostoja dworu Stannisa Baratheona, Ludzie Króla pozostali przy wierze w Siedmiu, najbardziej rozpowszechnionej religii w Westeros. W  rywalizacji z wyznającymi R`hllora Ludźmi Królowej nie okazują im bezpośredniej wrogości, ale ich systemy szkolenia mocno się różnią. Ludzie Króla doskonalą się w walce dwuręcznymi mieczami, wykorzystując resztki mobilności, na jakie pozwalają im ciężkie płytowe zbroje. Przede wszystkim jednak w ich sercach zawsze płonie niezachwiana wiara w Jedynego Prawdziwego Króla, Stannisa Baratheona.

Zakuci w pełne zbroje płytowe i dosiadający potężnych rumaków Czempioni Królewskiego Jelenia to prawdziwe uosobienia doktryny wojennej Baratheonów, rozmiłowanych w ciężkim uzbrojeniu i jeszcze cięższym opancerzeniu. Ci olbrzymi łączą w sobie mobilność kawalerii i wytrzymałość liniowych oddziałów pierwszego uderzenia. Inteligentni dowódcy utrzymują ich w ciągłym ruchu, dzięki czemu mogą inicjować starcia w wybranym przez siebie miejscu i czasie. Kiedy jednak zajdzie taka potrzeba, potrafią wykonywać zadania defensywne i sprawdzą się w nich znacznie lepiej, niż zwykła kawaleria.

Rogaci Rycerze to elita wojsk Baratheonów – znakiem rozpoznawczym tych  szlachetnie urodzonych, zasłużonych dla swojego rodu wojowników są charakterystyczne hełmy z jelenim porożem. Rogaci Rycerze noszą ciężkie zbroje płytowe, jakością dorównujące wyrobom najlepszych płatnerzy Lannisterów, a ich potężne dwuręczne młoty bojowe rozbijają pancerze i miażdżą kości z podobną  łatwością. Nawet w okrążeniu, Rogaci Rycerze zawsze prezentują niewzruszoną siłę i hart ducha.

Tylko jeden na trzech kandydatów na osławionych Nieskalanych jest w stanie dożyć do końca ich brutalnego treningu. Te budzące strach legiony eunuchów-wojowników słyną ze znakomitego wyszkolenia i żelaznej dyscypliny. Choć pod względem warunków fizycznych odstają nieco od żołnierzy z Westeros, Nieskalani nie odczuwają bólu ani zmęczenia, a ich znakiem firmowym są ataki na wrogów zawsze wtedy, gdy spodziewają się oni tego najmniej. Lekceważenie niskiego wzrostu Nieskalanych i ich osobliwych obyczajów to krótka droga wprost do grobu.