Specyficzna broń walczących w szeregach Stannisa wyznawców Czerwonego Boga przypomina Światłonoścę, legendarny płonący miecz Azora Ahai tylko z wyglądu. Ci fanatycy po prostu polewają swoje klingi mieszaniną olejów, które po podpaleniu na krótko wydzielają ogromne gorąco. Choć nie są mocno opancerzeni, Wyznawcy R`hllora dzięki swojej niezachwianej wierze nie cofają się na polu walki przed nikim. Nawet jeśli polegną, ich śmierć bywa dla ich towarzyszy inspiracją do zdwojonych wysiłków.

Jakby olbrzymy walczące w szeregach wroga nie były wystarczająco przerażające, wrogowie Wolnego Ludu muszą stawić czoła także  gigantom stojącym z tyłu i miotającym włóczniami wielkości pni drzew. Ich broń jest prymitywna jak na południowe standardy, ale nie trzeba wiele finezji, by ciskać drewnianymi drzewcami grubości tułowia dużego mężczyzny. Te potężne stworzenia są w stanie zniszczyć nawet ciężko opancerzone jednostki, ale mają trudności z obroną przed wrogami, którzy podejdą zbyt blisko. Uważni dowódcy Wolnych Ludzi muszą ich dobrze strzec i trzymać z daleka od wrogiej kawalerii lub szybko poruszających się sił szturmowych.

Ziemie na północ od Muru są zamarzniętym pustkowiem, ale wiele ludów żyje tam mimo niesprzyjających warunków.. Klan Morsa, wyznawcy zimnych bogów, jest jedną z takich grup. Gdy Wolni Ludzie podążają na południe, w poszukiwaniu przyjaźniejszy terenów, które mogliby nazwać domem, ci niezłomni wojownicy dołączają do nich. Do polowania na zamarzniętych pustkowiach używają masywnych harpunów, których wyważone ostrza równie dobrze sprawdzają się przebijając dziką zwierzynę, jak i zbroję wroga. Nieprzewidywalni jak bestie z którymi zwykli walczyć, łowcy uderzają szybko i brutalnie na szeregi przeciwnika.

Ród Baratheon jest domem podzielonym. Jednak nawet dzierżąc tylko część jego siły, król Renly jest w stanie wystawić armię która nie może równać się z jakąkolwiek inną w Westeros. Rycerze Róży to najlepsi wojownicy których pod komendę króla przekazał ród Tyrell. Ich zbroja może wydawać się po prostu ceremonialna, ale jest wykonana z najmocniejszej stali, a żołnierze ją noszący równie wytrzymali i oddani sprawie osadzenia swojego Króla na Żelaznym Tronie.

Niesławni Kosiarze Rodu Harlaw swoje ciężkie berdysze o długich ostrzach wykuwają tak, by w walce przypominały kosy z ich rodowego herbu. Kosiarze to lekko opancerzone  oddziały, słynące ze swojej morderczej zajadłości. Na co im pancerze, skoro morale ich wrogów jest rozbite na miazgę? Jeśli chodzi o sianie strachu i grozy na polu bitwy, niewielu jest lepszych od Kosiarzy.

Kamienne Wrony to całkiem zwyczajne plemię górskich łupieżców i rozbójników – jeśli tylko pominiemy ich niecodzienną lojalność wobec Tyriona Lannistera. Choć są wierni bardziej trzosowi Tyriona, niż jego osobie, nieraz dowiedli, że dotrzymują danego słowa nawet w sytuacjach, gdzie zdrada byłaby bardziej lukratywną opcją. Co prawda lekkie uzbrojenie dyskwalifikuje ich w roli jednostek uderzeniowych, ale dobrze sprawdzają się jako zwiadowcy i oddziały oskrzydlające.

Okrucieństwo i sadyzm wykazywane przez Ród Boltonów nie są zarezerwowane wyłącznie dla ich wrogów.  Dowódcy ich oddziałów mogą być równie surowi dla swoich podwładnych, co dla pojmanych żołnierzy. Walton Nagolennik, Grabarz i Skwaszony Alyn mają swoje własne formy okrucieństwa, które stosują wobec innych.

Tylko jeden na trzech kandydatów na osławionych Nieskalanych jest w stanie dożyć do końca ich brutalnego treningu. Te budzące strach legiony eunuchów-wojowników słyną ze znakomitego wyszkolenia i żelaznej dyscypliny. Choć pod względem warunków fizycznych odstają nieco od żołnierzy z Westeros, Nieskalani nie odczuwają bólu ani zmęczenia, a ich znakiem firmowym są ataki na wrogów zawsze wtedy, gdy spodziewają się oni tego najmniej. Lekceważenie niskiego wzrostu Nieskalanych i ich osobliwych obyczajów to krótka droga wprost do grobu.

Choć niektóre wielkie rody walczące w Wojnie Pięciu Królów stawiają  na grube i ciężkie zbroje, Ród Martell preferuje mobilność i wzajemne wspieranie się jednostek na polu walki. Włócznicy Martellów na pustynnych szatach noszą tylko lekkie pancerze, aby nie przegrzewać się w ich niegościnnym, rodzimym klimacie i jednocześnie zachować szybkość i sprawność. Ich sztandarowa broń, włócznie, pozwalają im zatrzymywać szarże wrogiej kawalerii. Dzięki ruchliwości i znakomitemu wyszkoleniu stanowią zawsze trzon oddziałów bojowych Martellów.

Ostoja dworu Stannisa Baratheona, Ludzie Króla pozostali przy wierze w Siedmiu, najbardziej rozpowszechnionej religii w Westeros. W  rywalizacji z wyznającymi R`hllora Ludźmi Królowej nie okazują im bezpośredniej wrogości, ale ich systemy szkolenia mocno się różnią. Ludzie Króla doskonalą się w walce dwuręcznymi mieczami, wykorzystując resztki mobilności, na jakie pozwalają im ciężkie płytowe zbroje. Przede wszystkim jednak w ich sercach zawsze płonie niezachwiana wiara w Jedynego Prawdziwego Króla, Stannisa Baratheona.

Na północ od Muru żyje wiele dziwnych stworzeń. Dla większość ludzi w Westeros gigantyczne, futrzaste słonie pokryte zbroją i kolcami to jedynie senny koszmar. Na nieszczęście dla wrogów Wolnych Ludzi, te Mamuty Wojenne są bardzo prawdziwe i nadciągają na południe wraz z resztą sił dzikich.

Królowa Daenerys Targaryen nazywana jest “Matką Smoków” nie tylko ze względu na swój status przywódczyni rodu Targaryen. Jako jedyna na świecie kontroluje żywe, mityczne bestie, smoki Rhaegala, Viseriona, i Drogona. Choć wciąż jeszcze nie dorosłe, już teraz stanowią zagrożenie dla dowolnego przeciwnika Daenerys. Wykonują każdy jej rozkaz i przybywają na każde wezwanie. Jeśli hordy dzikich Dothraków, legiony fanatycznych nieskalanych i potężna armia najemników nie wystarczą, zawsze pozostaje potęga smoczego ognia. To dzięki niej Danerys odzyska Żelazny Tron.

Po drugiej stronie Wąskiego Morza, Daenerys Targaryen stoi na czele swojego khalasaru jako Khaleesi Wielkiego Morza Traw. Jej wpływy i umiejętności uczyniły ją jedną z najpotężniejszych kobiet na świecie. Żadna inna armia nie może się poszczycić większą ilością jednostek świetnie wyszkolonej kawalerii, rozwijającej dodatkowo skrzydła na polu bitwy dzięki inspirującemu przywództwu Khala Drogo. Ser Jorah Mormont, wygnany z Westeros lord również zaoferował swoje ostrze sprawie, o którą walczy Daenerys. A Ilyrio Mopatis potrafi przechylać szale na wadze zmagań zarówno dosypując nieco złota, jak i za pomocą subtelnych gróźb… zrobić głupi dowódca.

Choć są ludźmi morza, Żelaźni nie boją się utonięcia – bez lęku zakładają lekkie łuskowe zbroje, zapewniające im świetną ochronę bez ograniczania mobilności. Ich Łucznicy rekrutowani są często z szeregów Łupieżców, dzięki czemu walczą oni wręcz znacznie lepiej, niż większość innych strzelców. Należy jednak pamiętać, że Żelaźni Łucznicy nie są jednostką szturmową i powinno się ich chronić przed bezpośrednimi atakami.

Choć poszczególne gałęzie Rodu Baratheon są ze sobą skłócone, wszystkie wciąż korzystają z tej samej doktryny wojennej i systemu szkolenia, które służyły ich zjednoczonemu domowi na długo przed Wojną Pięciu Królów. Gwardziści Baratheonów noszą pełne zbroje płytowe, ciężkie tarcze i charakterystyczne dla rodu Krain Burzy młoty bojowe. Wytrzymali i nieugięci, sprawdzają się dobrze jako środek wojsk lub ich straż przednia. Należy jednak pamiętać, że słabą stroną Gwardzistów Baratheonów jest ich niska mobilność.

Bractwo Nocnej Straży osłania Westeros przed horrorami czyhającymi za murem. Pomimo faktu że składa się głównie z dezerterów, przestępców i synów drugiej linii (czy kogokolwiek kogo Yoren – Wędrowna Wrona jest w stanie zagonić na mur) stanowi ona siłę z którą każdy musi się liczyć. Słynni dowódcy tacy jak Cotter Pyke czy Ser Denys Mallister twardą ręką trzymają niewyszkolonych rekrutów. Nowicjusze jak Atłas szybko nabywają nowe umiejętności, podczas gdy weterani jak Eddison Tollett czy Benjen Stark z dumą wypełniają swoje śluby. Ci którzy przywdziali czerń będą do ostatnich kropli krwii chronić krainy ludzi.