Choć szeregi słynnej Książęcej Straży Słonecznej Włóczni nie są liczne, powszechnie jest ona uważana a jedną z najlepiej wyszkolonych formacji w całym Westeros. Wojownicy ci potrafią sprawnie dostosowywać swój styl walki zarówno do manewrów zaczepnych, jak i obronnych. Choć noszą cięższe zbroje, niż większość wojsk Rodu Martell, ich znakomite przygotowanie kondycyjne pozwala im dotrzymywać kroku lżejszym jednostkom. W siłach Martellów nie ma innych oddziałów, które lepiej by się sprawdziły jako twardy rdzeń formacji.

Bezwzględność Szubrawców Rodu Bolton jest dobrze znana wszystkim armiom, które kiedykolwiek się z nimi mierzyły. Tylko najgrubsze tarcze są w stanie przetrzymać ciosy zadane ich niesławnymi, kolczastymi kiścieniami. To najcięższe wojska w szeregach Boltonów i można powierzyć im praktycznie każdą rolę na polu bitwy – z dowolnego zadania wywiążą się znakomicie.

Wierne Miecze są fundamentem, na którym dowódcy Rodu Stark budują swoje strategie. Odważni, wyszkoleni i ślepo lojalni wobec sztandaru z Wilkorem, Wierne Miecze prędzej dadzą się wyciąć do nogi, niż opuszczą braci na polu bitwy. Choć może nie są tak dobrze uzbrojeni i wyposażeni jak wojska bogatszych rodów, dobrze wiedzą, że to nie złoto czyni wojownika.

Przywódcy, strażnicy, uciekinierzy i bestia uzupełniają siły rodu Starków w Wojnie Pięciu Królów. Meera i Jojen Reed użyczają swych śmiercionośnych umiejętności dowódcom walczącym pod sztandarem z Wilkorem, podczas gdy Osha Włóczniczka, Rickon Stark i jego przerażający wilkor Kudłacz inspirują oddziały do gromadzenia się wokół młodego dziedzica Starków.

Jeźdźców z Dothrackiej Straży Przedniej jako zwiadowców mogłoby zastąpić wielu członków khalasaru. Kiedy jednak rozpocznie się bitwa, pokazują, dlaczego wrogowie uważają ich za  śmiertelne zagrożenie: potrafią z wielką celnością atakować z dystansu, pozostając w siodłach. Podczas gdy typowi łucznicy zazwyczaj przemieszczają się pieszo, umiejętność uderzenia z odległości i szybkiego oddalenia się na wierzchowcach daje Dothrakom przewagę, którą zniwelować może tylko wroga kawaleria czy strzelcy. Pamiętaj jednak, że Dothracka Straż Przednia powinna pozostawać w ciągłym ruchu.

Zestaw 10 chorągwi używanych w celu oznaczania aktywacji jednostek. Każda chorągiew umieszczona na podstawce piechoty, idealnie pasuje w otwór na tacce.

Zestaw 10 chorągwi używanych w celu oznaczania aktywacji jednostek. Każda chorągiew umieszczona na podstawce piechoty, idealnie pasuje w otwór na tacce.

Chociaż Renly jest najmłodszym bratem wśród trzech Baratheonów, nie oznacza to iż jego wola zdobycia tronu jest słabsza niż u  braci. Zdecydował się zwołać chorągwie i ruszyć do bitwy, nawet jeśli oznacza to rozłam wewnątrz domy Baratheon i obrócenie się przeciw bratu – Stannisowi.

Jakby olbrzymy walczące w szeregach wroga nie były wystarczająco przerażające, wrogowie Wolnego Ludu muszą stawić czoła także  gigantom stojącym z tyłu i miotającym włóczniami wielkości pni drzew. Ich broń jest prymitywna jak na południowe standardy, ale nie trzeba wiele finezji, by ciskać drewnianymi drzewcami grubości tułowia dużego mężczyzny. Te potężne stworzenia są w stanie zniszczyć nawet ciężko opancerzone jednostki, ale mają trudności z obroną przed wrogami, którzy podejdą zbyt blisko. Uważni dowódcy Wolnych Ludzi muszą ich dobrze strzec i trzymać z daleka od wrogiej kawalerii lub szybko poruszających się sił szturmowych.

Zestaw 10 chorągwi używanych w celu oznaczania aktywacji jednostek. Każda chorągiew umieszczona na podstawce piechoty, idealnie pasuje w otwór na tacce.

Podstawowe oddziały Rodu Boltonów, włócznicy, są wyszkoleni zgodnie filozofią walki, polegającą na wywoływaniu strachu i paniki w szeregach wroga przy każdej nadarzającej się okazji. Choć nie są ciężko uzbrojeni ani opancerzeni, wciąż stanowią przerażającą jednostkę na polu bitwy.

Ziemie Westeros zbyt dobrze znają czas miecza i topora. Zbyt dużo krwi zostało na nich przelane w ostatnich latach. W takich właśnie niespokojnych czasach są ludzie którzy nie chcą podporządkować się jednemu władcy. Zamiast tego starają się osiągnąć własne cele, marzenia – czy po prostu chcą zarobić. I nawet tacy bohaterowie, o często wątpliwej motywacji, mogą efektywnie wpływać na pole bitwy.

Słabo wyszkoleni i uzbrojeni w prymitywną broń z kości lub wyszabrowanego żelaza, Najeźdźcy Wolnych Ludzi są w stanie przeciwstawić westeroskim rycerzom tylko jedną rzecz: liczby. Starcia ze stosunkowo nielicznymi bandami Najeźdźców na południu kompletnie nie przygotowały dowódców armii Westeros na batalie z bezkresnymi hordami Wolnych Ludzi na północ od Muru. To prawda, że w małych grupach są wojskiem niewiele lepszym, niż uzbrojeni wieśniacy. Ale zjednoczeni pod sztandarem Wolnych Ludzi są prawdziwą armią.

Wyspiarskich Tropicieli nikt o zdrowych zmysłach nie nazwałby nigdy jednostką frontową. Lekko uzbrojeni i tak samo opancerzeni, nie stanowią większego wyzwania w otwartych starciach.

Ród Baratheon jest domem podzielonym. Jednak nawet dzierżąc tylko część jego siły, król Renly jest w stanie wystawić armię która nie może równać się z jakąkolwiek inną w Westeros. Rycerze Róży to najlepsi wojownicy których pod komendę króla przekazał ród Tyrell. Ich zbroja może wydawać się po prostu ceremonialna, ale jest wykonana z najmocniejszej stali, a żołnierze ją noszący równie wytrzymali i oddani sprawie osadzenia swojego Króla na Żelaznym Tronie.

Ci, którzy mieszkają na południe od Muru, uważają, że mieszkający za nim Dzicy są jedynie prymitywnymi dzikusami, niezdolnymi do wykorzystania jakiejkolwiek zaawansowanej inżynierii w walce. Nie jest to jednak prawdą. Chociaż ich rydwany z Mroźnego Brzegu nie są najwytrzymalszymi konstrukcjami, działają wystarczająco dobrze, by zaprowadzić do bitwy tych, którzy są na tyle odważni, by ich dosiadać. Te machiny wojenne są w stanie przebić się przez szeregi wroga dzięki swojej masie i prędkości, co czyni z nich potężnego przeciwnika.