Wielu mieszkańców Westeros uważa członków armii Wolnych Ludów za dzikusów, a wielu Dzikich zdaje się robić wszystko, by wzmocnić to odczucie. Wyznawcy Kości są oddani Władcy Kości i przyozdobili się w szereg makabrycznych szkieletowych akcesoriów, dodatkowo używając ich jako broni w walce. Ich niepokojące praktyki i wygląd mają ogromny wpływ na morale wroga.

Wyspiarskich Tropicieli nikt o zdrowych zmysłach nie nazwałby nigdy jednostką frontową. Lekko uzbrojeni i tak samo opancerzeni, nie stanowią większego wyzwania w otwartych starciach.

Choć nazwanie Dothraków bezmyślna horda wyjących barbarzyńców byłoby dla nich krzywdzące, dla niewprawionego obserwatora ich metody ataku mogą właśnie tak wyglądać. Dothracki khalasar liczy zazwyczaj tysiące jeźdźców, z których nawet najsłabsi spędzili większość swojego zżycia w siodle. Choć są tylko lekko opancerzeni, umiejętności jeździeckie Dothraków sprawiają, ze dosięgniecie ich ostrzem jest niezwykle trudne – nawet w walce wręcz na bliski dystans.

Dla wielu, pozornie jałowe ziemie Dorne są po prostu niekończącymi się liniami wydm. Podróżnikom z dalekich krain łatwo jest zagubić się w zmieniających się pustynnych morzach. Wydmowe Żmije to żołnierze które przepastne piaski pustyni nazywają swoim domem. Świetną znajomość terenu wykorzystują w praktyce specjalizując się w  taktyce partyzanckiej, używający swoich włóczni i sieci do usidlenia wrogów i szybkiej ich eliminacji. Oddział ten najlepiej sprawdzi się jako wsparcie innych jednostek, nękając wrogów i pozwalając swoim sojusznikom wykańczać osłabionych wrogów.

Wojownicy Thennów to najcięższa regularna piechota, jaka walczy w szeregach Wolnych Ludzi. Nie uciekają się do okradania Nocnej Straży czy szabrowania pól bitewnych – swoją broń i tarcze wykuwają z brązu własnymi rękami. Dowódcy Wolnych Ludzi muszą jednak pamiętać, że to uzbrojenie – choć całkiem zaawansowane jak na ludzi Północy – nie przyda się na wiele w konfrontacji z hartowaną stalą rycerzy z południa Westeros. Mimo to, wojownicy Thennów całkiem nieźle sprawdzają się jako silny, centralny rdzeń każdej armii Wolnych Ludzi.

Wierne Tarczy Rodu Tully zapewniają sztandarowi Rodu Stark najlepsze pancerze i nieugiętą obronę na polu bitwy. Potrafią zatrzymać nawet najbardziej zdeterminowane natarcia: wiele bitew zostało wygranych dzięki temu, że nie dali się wyprzeć i potrafili utrzymać kluczowe pozycje. Może nie są tak szybcy jak jednostki ofensywne, ale często to właśnie oni tworzą linię, za którą chronią się jednostki szturmowe wracające z udanego wypadu na wroga. 

Wierne Miecze są fundamentem, na którym dowódcy Rodu Stark budują swoje strategie. Odważni, wyszkoleni i ślepo lojalni wobec sztandaru z Wilkorem, Wierne Miecze prędzej dadzą się wyciąć do nogi, niż opuszczą braci na polu bitwy. Choć może nie są tak dobrze uzbrojeni i wyposażeni jak wojska bogatszych rodów, dobrze wiedzą, że to nie złoto czyni wojownika.

Cechą często niedocenianą na wojnie jest elastyczność. Jasne, armia potrzebuje swoich specjalistów. Ci, którzy potrafią poprowadzić szarżę lub powstrzymać atak, ale Jednostka, która może zrobić wszystko, jest bezcenna, gdy znajduje się w centrum stracia. Wielkie topory Umberów są zaciekle lojalni wobec Starków. Łączą mobilność, obronę i przerażającą broń, co czyni ich jedną z najbardziej wszechstronnych i zabójczych sił w grze. Wielu bardziej tradycyjnych dowódców okaże się nieprzygotowanych na taktykę Wielkich Toporów, a im dłużej trwa bitwa… tym stają się silniejsi.

Podczas gdy Zaprzysiężonym Braciom można spokojnie powierzyć utrzymywanie szyków obronnych, Weterani Straży posiadają broń i doświadczenie niezbędne do prowadzenia ataków na nieprzyjacielskie linie.

Weterani to absolutna elita, jeśli chodzi o legendarne umiejętności jeździeckie Dothraków. Biegli zarówno w posługiwaniu się ostrzem, jak i łukiem, Weterani zmiękczają najpierw swoje ofiary strzałami z dystansu. Dopiero potem ruszają do brutalnej szarzy, siekąc na lewo i prawo swoimi ostrymi jak brzytwy arakhami. Dothracka sztukę jazdy konnej Weterani doprowadzają do perfekcji – jeźdźcy i wierzchowce, jakby zespoleni ze sobą, potrafią poruszać się z doskonała precyzja w środku nawet najbardziej zaciekłej bitwy.

Wędrowni Rycerze nieustannie przemierzają świat w poszukiwaniu pracy. Broń, zbroja i koń – to cały ich dobytek. Podczas pokoju ta uboga szlachta na ogół spotyka się z pogardą i lekceważeniem. Jednak w Wojnie Pięciu Królów nie ma takiej strony, która nie korzystałaby z ich usług, zwłaszcza, że są nieźle wyszkoleni i sami zapewniają sobie wyposażenie. Niestety ich ostrza i pancerze rzadko kiedy mogą równać się jakością z orężem prawdziwego rycerstwa.

Kusznicy służący w Warcie Cierni noszą wzmocnione płytkami kolcze koszulki, specjalne kusze oraz długie miecze zamiast krótkich ostrzy, jakimi zazwyczaj posługuje się większość łuczników. Przechodzą również znacznie dłuższe i bardziej wymagające szkolenie w walce wręcz, niż jakakolwiek jednostka zasięgowa. Kusze pozostają jednak ich główną i najważniejszą bronią, która potrafi przebić nawet ciężkie pancerze – mądrzy dowódcy będą potrafili odpowiednio wykorzystać tę umiejętność.