Bezwzględność Szubrawców Rodu Bolton jest dobrze znana wszystkim armiom, które kiedykolwiek się z nimi mierzyły. Tylko najgrubsze tarcze są w stanie przetrzymać ciosy zadane ich niesławnymi, kolczastymi kiścieniami. To najcięższe wojska w szeregach Boltonów i można powierzyć im praktycznie każdą rolę na polu bitwy – z dowolnego zadania wywiążą się znakomicie.

Pole bitwy to niezwykle hałaśliwe miejsce. Zderzenie metalu o metal. Stukot kopyt kawalerii. Krzyki śmierci. Jednakże Uciszeni Ludzie nigdy nie wydają ani jednego dźwięku. Złożone wyłącznie z niemych oddziały, kroczą w milczeniu po polu bitwy, wykorzystując swoją szybkość do zadawania bezgłośnej śmierci za pomocą wielkich toporów. Niesamowita cisza otaczająca te oddziały wywołuje dreszcze strachu nawet u weteranów.

Wierne Tarczy Rodu Tully zapewniają sztandarowi Rodu Stark najlepsze pancerze i nieugiętą obronę na polu bitwy. Potrafią zatrzymać nawet najbardziej zdeterminowane natarcia: wiele bitew zostało wygranych dzięki temu, że nie dali się wyprzeć i potrafili utrzymać kluczowe pozycje. Może nie są tak szybcy jak jednostki ofensywne, ale często to właśnie oni tworzą linię, za którą chronią się jednostki szturmowe wracające z udanego wypadu na wroga. 

Bractwo Nocnej Straży osłania Westeros przed horrorami czyhającymi za murem. Pomimo faktu że składa się głównie z dezerterów, przestępców i synów drugiej linii (czy kogokolwiek kogo Yoren – Wędrowna Wrona jest w stanie zagonić na mur) stanowi ona siłę z którą każdy musi się liczyć. Słynni dowódcy tacy jak Cotter Pyke czy Ser Denys Mallister twardą ręką trzymają niewyszkolonych rekrutów. Nowicjusze jak Atłas szybko nabywają nowe umiejętności, podczas gdy weterani jak Eddison Tollett czy Benjen Stark z dumą wypełniają swoje śluby. Ci którzy przywdziali czerń będą do ostatnich kropli krwii chronić krainy ludzi.

Wysogród jest kolebką władzy i potęgi Rodu Tyrell, sojuszników Rodu Baratheon w ich staraniach o odzyskanie Żelaznego Tronu. Na polu bitwy znakomicie wyszkoleni w posługiwaniu się bronią drzewcową Pikinierzy Tyrellów potrafią utworzyć prawdziwą, ruchomą ścianę śmierci. Choć są dość lekko opancerzeni, ich wytrwałość w walce jest niezrównana – wrogowie mogą uznać ich za pokonanych dopiero wtedy, gdy wytną ich co do jednego.

Ziemie na północ od Muru są zamarzniętym pustkowiem, ale wiele ludów żyje tam mimo niesprzyjających warunków.. Klan Morsa, wyznawcy zimnych bogów, jest jedną z takich grup. Gdy Wolni Ludzie podążają na południe, w poszukiwaniu przyjaźniejszy terenów, które mogliby nazwać domem, ci niezłomni wojownicy dołączają do nich. Do polowania na zamarzniętych pustkowiach używają masywnych harpunów, których wyważone ostrza równie dobrze sprawdzają się przebijając dziką zwierzynę, jak i zbroję wroga. Nieprzewidywalni jak bestie z którymi zwykli walczyć, łowcy uderzają szybko i brutalnie na szeregi przeciwnika.

Piaskowi Harcownicy Martellów swoją rodową doktrynę wysokiej mobilności przekładają na zabójczy taniec z ostrzami i łukami. Dzięki lekkim pancerzom zachowują niezwykłą szybkość, której dorównać mogą tylko najsprawniejsze wrogie jednostki. Ich doskonałe wyszkolenie pozwala im skutecznie atakować w stylu „uderz i zniknij”, zasypując jednocześnie przeciwników deszczem strzał. Jeśli jednak ugrzęzną w przedłużającej się walce wręcz, będą radzić sobie podobnie, jak inne lekkie jednostki – rozsądny dowódca powinien wysłać im odsiecz tak szybko, jak to tylko możliwe.

Wrona Burzy zawsze pozostanie Wroną Burzy, niezależnie od tego, czy dzierży miecz, łuk, czy oba. W ich umysłach złoto zajmuje najważniejsze miejsce – za garść monet więcej ci najemnicy zdolni są do największych poświęceń. Łucznicy Wron Burzy ze swoimi długimi łukami refleksyjnymi świetnie sprawdzają się w walce na daleki dystans. Choć za pomocą swoich krótkich mieczy są w stanie obronić się przed atakami słabszych lub nadwątlonych oddziałów przeciwnika, walka wręcz nie jest ich domeną. Przewidujący dowódca powinien więc trzymać ich z dala od wrogiej kawalerii i nie ustawiać ich na flankach, gdzie będą narażeni na ataki oskrzydlające.

Wyspiarskich Tropicieli nikt o zdrowych zmysłach nie nazwałby nigdy jednostką frontową. Lekko uzbrojeni i tak samo opancerzeni, nie stanowią większego wyzwania w otwartych starciach.

W południowym Westeros, w nieznośnym upale i surowości pustyń, Ród Martellów cierpliwie czeka jak zwinięta żmija. Obserwuje i kalkuluje kiedy wykonać swój ruch w grze o tron.  Arianne i Quentyn Martell wykazują się cierpliwością zamaskowanego wężą, zastawiając przemyślne pułapki na swoje ofiery

Wojna Pięciu Królów staje się osobistą sprawą braci Baratheonów, Stannisa i Renly`ego, z których każdy rości sobie prawo do Żelaznego Tronu. Standardowa doktryna wojenna Baratheonów zakłada użycie jak najgrubszych pancerzy, również dla jednostek, które powinny zachowywać szybkość na polu bitwy. Ale „powolny” znaczy też „twardy do zgryzienia” – nawet harcownicy Baratheonów dzięki swoim zbrojom potrafią dotrzymywać pola znacznie cięższym jednostkom. Blisko centrum wydarzeń starają się pozostawać zarówno Lady ShyraErrol, jak i Ser AlesterFlorent – każde pracują dla obu stron w zależności od tego, z której aktualnie wieje wiatr. Czas, w którym Baratheonowie maszerują na wojnę to czas odważnych żądań i jeszcze odważniejszych działań.

Chociaż Renly jest najmłodszym bratem wśród trzech Baratheonów, nie oznacza to iż jego wola zdobycia tronu jest słabsza niż u  braci. Zdecydował się zwołać chorągwie i ruszyć do bitwy, nawet jeśli oznacza to rozłam wewnątrz domy Baratheon i obrócenie się przeciw bratu – Stannisowi.

Nawet najlepiej wyszkoleni żołnierze stracą głowę, gdy podczas bitwy zobaczą szarżującego na nich potężnego słonia. Budzące grozę Słonie Bojowe Złotej Kompanii wbijają się we wrogie szeregi jak w masło. Właściwie nieczułe na jakiekolwiek ataki, miażdżą wojska przeciwnika swoimi potężnymi kłami i nogami. Są to jednak dość nieskomplikowane stworzenia – jeśli w pobliżu zabraknie ich tresera, jest całkiem możliwe, że całkowicie się zatrzymają, nie wiedząc, co robić dalej.

Wolni Ludzie to konglomerat wielu odmiennych plemion północy. Chociaż nie łączy ich wspólna wiara czy ideologia, mają jeden wspólny cel – stworzyć dla siebie dom w południowej części Westeros. Wśród tej masy klanowych wojowników wyróżniają się niezwykłe postacie, takie jak Borroq, zmiennoskóry który podróżuje ze swoimi monstrualnym dzikiem. Wielki Mors z kolei znany jest jako wyrwany negocjator. Prawdopodobnie najsłynniejszym z nich jest Jon Snow, zagubiony brat Nocnej Straży, poszukujący swojego prawdziwego losu na niegościnnych rozdrożach krain Wolnych Ludzi. W tle słychać piękne śpiewy Barda Abela, oraz jego żony Dalli. Wszyscy oni wyróżniają się wśród nieprzebranego morza Wolnych Ludzi zmierzających wciąż na południe.

Zestaw 10 chorągwi używanych w celu oznaczania aktywacji jednostek. Każda chorągiew umieszczona na podstawce piechoty, idealnie pasuje w otwór na tacce.

Choć według westeroskich standardów powinni być uznawani za lekką piechotę, Pikinierzy Nieskalanych  walczą w zwartych formacjach według zasad nakreślonych jeszcze w czasach Starego Imperium Ghis. Uformowanej przez Nieskalanych falangi połączonych tarcz nie jest w stanie rozerwać nawet kawaleryjska szarża, a oddziały piechoty będą miały ogromne problemy z przedarciem się przez ścianę długich pik. Praktycznie nie da się ich wziąć z zaskoczenia, jednak rozważny dowódca powinien chronić ich przed okrążeniem.