Gnomes frankly have a tough time winning a game of Blood Bowl – but bringing along a Treeman is a great way to close the height gap. And the strength gap. And the skill gap. These mighty arboreal players give the Gnomes half a shot against most serious teams.
Gnomes are something of an enigma in the world of Blood Bowl, with many fans having dismissed their existence almost entirely. While their tactics, and woodland creatures, are somewhat unorthodox, Gnomes are quite fond of the game. While individual players are hardly paragons of athleticism, their mastery of magical illusions and the befriending of forest beasts gives them certain advantages not enjoyed by less gloriously bearded teams.
Gnome teams play Blood Bowl on pitches deep within their mysterious forests, in clearings between the trees. These aren't just your regular run-of-the-mill forests, though – magic hangs in the air, and all manner of creatures, both fey and mundane, come out of hiding to watch their Gnome friends play Blood Bowl!
Even with their magical illusions, Gnome teams will need all the luck they can get in games of Blood Bowl, which is where these themed dice come in.
Deep in the dank heart of the old forests, mischievous woodland creatures frolic, prance, and beat each other to a pulp playing the age-old game of Blood Bowl. This issue's guest editor, Davide Mirrorfoot, reveals just a few of the secrets of Gnome teams.
Przez długie dekady wiernej i lojalnej służby, Strażnicy Winterfell dali się poznać jako doborowa jednostka, składająca się weteranów w sile wieku. Mimo nieubłaganego upływu czasu, kontynuują swą służbę dla stolicy Rodu Starków, choć ze względu na zaawansowany wiek, obsadzają głównie miejskie mury i patrolują ulice. Po wybuchu Wojny Pięciu Królów, strażnicy Winterfell muszą jednak raz jeszcze pomaszerować na front z orężem w ręku.
Na północ od Muru konie wciąż stanowią dość rzadki widok, przez co przejazd Straży Przedniej Harmy Psiego Łba to dla Wolnych Ludzi inspirujące przeżycie. W porównaniu do swoich południowych odpowiedników, ci jeźdźcy są bardzo lekko opancerzeni i prymitywnie uzbrojeni. Jednak w armiach Wolnych Ludzi są czymś więcej, niż tylko hałastrą na koniach – pełnią w nich funkcje zwiadowców i szybkich oddziałów uderzeniowych. Ich największa słabość, brak opancerzenia, przeradza się tu w ich największą zaletę – szybkość.
Kamienne Wrony to całkiem zwyczajne plemię górskich łupieżców i rozbójników – jeśli tylko pominiemy ich niecodzienną lojalność wobec Tyriona Lannistera. Choć są wierni bardziej trzosowi Tyriona, niż jego osobie, nieraz dowiedli, że dotrzymują danego słowa nawet w sytuacjach, gdzie zdrada byłaby bardziej lukratywną opcją. Co prawda lekkie uzbrojenie dyskwalifikuje ich w roli jednostek uderzeniowych, ale dobrze sprawdzają się jako zwiadowcy i oddziały oskrzydlające.
Ci, którzy mieszkają na południe od Muru, uważają, że mieszkający za nim Dzicy są jedynie prymitywnymi dzikusami, niezdolnymi do wykorzystania jakiejkolwiek zaawansowanej inżynierii w walce. Nie jest to jednak prawdą. Chociaż ich rydwany z Mroźnego Brzegu nie są najwytrzymalszymi konstrukcjami, działają wystarczająco dobrze, by zaprowadzić do bitwy tych, którzy są na tyle odważni, by ich dosiadać. Te machiny wojenne są w stanie przebić się przez szeregi wroga dzięki swojej masie i prędkości, co czyni z nich potężnego przeciwnika.
Wolni Ludzie są często przedstawiani jako dzikusy przez tych, którzy mieszkają dalej na południe. W wielu przypadkach taka ocena jest błędna. Podczas gdy Wolni Ludzie nie są przywiązani do cywilizacji, nie są zwykłymi dzikusami. Jednak mieszkańcy jaskiń… są po prostu dzikusami.
Wielu mieszkańców Westeros uważa członków armii Wolnych Ludów za dzikusów, a wielu Dzikich zdaje się robić wszystko, by wzmocnić to odczucie. Wyznawcy Kości są oddani Władcy Kości i przyozdobili się w szereg makabrycznych szkieletowych akcesoriów, dodatkowo używając ich jako broni w walce. Ich niepokojące praktyki i wygląd mają ogromny wpływ na morale wroga.
Jakby olbrzymy walczące w szeregach wroga nie były wystarczająco przerażające, wrogowie Wolnego Ludu muszą stawić czoła także gigantom stojącym z tyłu i miotającym włóczniami wielkości pni drzew. Ich broń jest prymitywna jak na południowe standardy, ale nie trzeba wiele finezji, by ciskać drewnianymi drzewcami grubości tułowia dużego mężczyzny. Te potężne stworzenia są w stanie zniszczyć nawet ciężko opancerzone jednostki, ale mają trudności z obroną przed wrogami, którzy podejdą zbyt blisko. Uważni dowódcy Wolnych Ludzi muszą ich dobrze strzec i trzymać z daleka od wrogiej kawalerii lub szybko poruszających się sił szturmowych.