Chodź w południowych rejonach Westeros uważani są za mit, Dzicy Olbrzymi zza Muru są jak najbardziej realni, o czym może zaświadczyć Nocna Straż. Te potężne istoty nie posługują się żadnymi pancerzami, a za broń służą im jedynie pnie drzew lub wielkie kości mamutów. Wystarcza im to jednak w zupełności – jeden Olbrzym potrafi kłaść pokotem całe zastępy ciężkiej piechoty, a szarże konnicy po prostu się od niego odbijają. Zalanie go morzem wojska lub ciężkie machiny  oblężnicze to jedyne sposoby, aby go powalić.

Z Czarnego Zamku, Nocna Straż strzeże potężnego Muru, który chroni całe Westeros przed horrorami czyhającymi w zimnych, ciemnych i złowróżbnych północnych krainach. Rekrutowani z mętów i resztek społeczeństwa, niektórzy bracia odnajdują się w swojej służbie. Pną się oni w szeregach i osiągają miejsca władzy w szeregach straży. Nawet ci szlachetni bracia biorą udział w rozgrywce o Żelazny Tron, ale ich ostatecznym i najważniejszym celem jest by Westeros było (względnie) bezpiecznym miejscem do życia.

Ród Stark znany jest ze swojej lojalności, wytrzymałości i przede wszystkim wierności. Wszystkie te cechy widać szczególnie wśród wielkich przywódców walczących w jego szeregach. Każdy ze służących pod herbem wilkora jest ekspertem w jakiejś dziedzinie walki. Rodrik Cassel i Howland Reed specjalizują się w oddziaływaniu na przeciwnika i znajdowaniu jego słabych punktów. Brynden Tully i Eddard skupiają się na taktyce i strategii użycia własnych wojsk. Obecność Brana, jego towarzysza Hodor i Wilkora Lato zwiększa odwagę obrońców i pozwala łatwiej utrzymać nadwyrężone linie. Wszyscy bohaterowie z tego pudełka będą niezbędni aby wygrać wojnę o Westeros.

Na dworze Stannisa Baratheona Ludzi Królowej określa się tym mianem nie ze względu na ich szczególne oddanie Królowej Selyse, ale z powodu ich konwersji na wiarę w R`hllora (choć niektórzy spekulują, że najbardziej lojalni są wobec Czerwonej Kapłanki Melisandre). Ludzie Królowej to ciężko opancerzone, elitarne oddziały liniowe, zdolne do stępienia niemal każdego wrogiego szturmu. Choć cechuje ich tradycyjna dla ciężkiej piechoty powolność, niewiele oddziałów nada się lepiej do utrzymania środka pola bitwy.

Królowa Daenerys Targaryen nazywana jest “Matką Smoków” nie tylko ze względu na swój status przywódczyni rodu Targaryen. Jako jedyna na świecie kontroluje żywe, mityczne bestie, smoki Rhaegala, Viseriona, i Drogona. Choć wciąż jeszcze nie dorosłe, już teraz stanowią zagrożenie dla dowolnego przeciwnika Daenerys. Wykonują każdy jej rozkaz i przybywają na każde wezwanie. Jeśli hordy dzikich Dothraków, legiony fanatycznych nieskalanych i potężna armia najemników nie wystarczą, zawsze pozostaje potęga smoczego ognia. To dzięki niej Danerys odzyska Żelazny Tron.

Podczas gdy niektórzy żołnierze Rodu Bolton wolą stawać z wrogiem twarzą w twarz, zadając im straszliwe rany i ciesząc się rozgrywającą się wokół rzezią, nie da się ukryć, że armia bez wsparcia z dystansu jest łatwym celem. Celem Łuczników z Dreadfort jest zadanie maksymalnych strat i wywołanie przerażenia wśród wrogów, nawet jeśli walczy on sojuszniczymi oddziałami.

Wyspecjalizowane zespoły Budowniczych Nocnej Straży są w stanie konstruować mobilne Miotacze Kamieni bezpośrednio na polu walki. Machin tych nie powinno się nazywać katapultami, gdyż są one znacznie mniejsze i w przeciwieństwie do nich potrafią miotać tylko kamienie. Zasada ich działania jest jednak podobna. Dobrze wyszkolona załoga Miotacza Kamieni potrafi wyrzucać zabójcze pociski w sam środek wrogich formacji. Nawet najcięższa piechota pozostaje bezbronna wobec lecącego z nieba gradu wielkich kamieni.

Podczas gdy prawie wszyscy w Westeros nazywają ich Dzikimi, mieszkańcy arktycznych lasów i tundry na północ od Muru mówią o sobie po prostu Wolni Ludzie. Choć mogą sprawiać wrażenie niezdyscyplinowanego motłochu, dzięki sprytowi i zaskakującym manewrom Wolni Ludzie potrafią wygrywać starcia ze znacznie lepiej uzbrojonymi i wyszkolonymi wojskami. Dodatkowo sprzymierzyli się z olbrzymami z dalekiej północy, z których każdy sam stanowi jednoosobową armię. Lekceważenie Wolnych Ludzi na polu walki to bardzo krótka droga do własnego grobu.

W burzliwym świecie Westeros jest wiele dusz, które nie są już lojalne wobec żadnego konkretnego domu. Wszystkie te rzucone przez wojenną zawieruchę postacie mają swoje własne powody dla takiej izolacji.

Ród Stark jest ostatnim wielkim rodem północy. O jego sile stanowi grono oddanych chorążych, skupionych wokół rodu zasiadającego w zamku Winterfell. Starkowie ruszają na wojnę prowadzeni przez Robba, Króla Północy – gdy maszeruje on na południe w poszukiwaniu sprawiedliwości za los jego ojca, Eddarda, Namiestnika Króla. Pod jego sztandarami gromadzi się wiele wybitnych postaci jak “niedźwiedzice”  Maege i Lyanna z rodu Mormont, Brynden Tully, czy Rickard Karstark. Ci wierni doradcy, dowódcy i stronnicy gwarantują zwycięstwo Rodu Stark  w nadchodzących wojnach.

Wrona Burzy zawsze pozostanie Wroną Burzy, niezależnie od tego, czy dzierży miecz, łuk, czy oba. W ich umysłach złoto zajmuje najważniejsze miejsce – za garść monet więcej ci najemnicy zdolni są do największych poświęceń. Łucznicy Wron Burzy ze swoimi długimi łukami refleksyjnymi świetnie sprawdzają się w walce na daleki dystans. Choć za pomocą swoich krótkich mieczy są w stanie obronić się przed atakami słabszych lub nadwątlonych oddziałów przeciwnika, walka wręcz nie jest ich domeną. Przewidujący dowódca powinien więc trzymać ich z dala od wrogiej kawalerii i nie ustawiać ich na flankach, gdzie będą narażeni na ataki oskrzydlające.

Gdy Siedem Królestw znów pogrąża się w wojnie domowej, powiewające wysoko flagi z Krakenem to znak że ród Greyjoy znów wyrusza grabić i plądrować. Żadne przybżeżne osady i miasta nie są bezpieczne przed jego gniewem. Lordowie i  bohaterowie Rodu Greyjoy prowadzą zuchwałe rajdy i potyczki by wydrzeć co tylko się da z obfitych ziem kontynentu.

Pole bitwy to niezwykle hałaśliwe miejsce. Zderzenie metalu o metal. Stukot kopyt kawalerii. Krzyki śmierci. Jednakże Uciszeni Ludzie nigdy nie wydają ani jednego dźwięku. Złożone wyłącznie z niemych oddziały, kroczą w milczeniu po polu bitwy, wykorzystując swoją szybkość do zadawania bezgłośnej śmierci za pomocą wielkich toporów. Niesamowita cisza otaczająca te oddziały wywołuje dreszcze strachu nawet u weteranów.

Jakby olbrzymy walczące w szeregach wroga nie były wystarczająco przerażające, wrogowie Wolnego Ludu muszą stawić czoła także  gigantom stojącym z tyłu i miotającym włóczniami wielkości pni drzew. Ich broń jest prymitywna jak na południowe standardy, ale nie trzeba wiele finezji, by ciskać drewnianymi drzewcami grubości tułowia dużego mężczyzny. Te potężne stworzenia są w stanie zniszczyć nawet ciężko opancerzone jednostki, ale mają trudności z obroną przed wrogami, którzy podejdą zbyt blisko. Uważni dowódcy Wolnych Ludzi muszą ich dobrze strzec i trzymać z daleka od wrogiej kawalerii lub szybko poruszających się sił szturmowych.

Choć nazwanie Dothraków bezmyślna horda wyjących barbarzyńców byłoby dla nich krzywdzące, dla niewprawionego obserwatora ich metody ataku mogą właśnie tak wyglądać. Dothracki khalasar liczy zazwyczaj tysiące jeźdźców, z których nawet najsłabsi spędzili większość swojego zżycia w siodle. Choć są tylko lekko opancerzeni, umiejętności jeździeckie Dothraków sprawiają, ze dosięgniecie ich ostrzem jest niezwykle trudne – nawet w walce wręcz na bliski dystans.

Bracia Krwi Dothraków z Essos przysięgają swoją krew i życia ich khalowi, by stać się jego nieodłącznymi towarzyszami, ochroniarzami i dowódcami. Ślubów Brata Krwi nie da się zerwać – pozostają oni wierni swojemu panu aż do śmierci. Na czele khalasaru, ramię w ramie z Drogo jadą Cohollo Haggo i Qotho – każdy z nich jest doskonałym, zabójczym wojownikiem, który potrafi stawić czoła nawet dziesiątce przeciwników.