Cechą często niedocenianą na wojnie jest elastyczność. Jasne, armia potrzebuje swoich specjalistów. Ci, którzy potrafią poprowadzić szarżę lub powstrzymać atak, ale Jednostka, która może zrobić wszystko, jest bezcenna, gdy znajduje się w centrum stracia. Wielkie topory Umberów są zaciekle lojalni wobec Starków. Łączą mobilność, obronę i przerażającą broń, co czyni ich jedną z najbardziej wszechstronnych i zabójczych sił w grze. Wielu bardziej tradycyjnych dowódców okaże się nieprzygotowanych na taktykę Wielkich Toporów, a im dłużej trwa bitwa… tym stają się silniejsi.

Wierne Tarczy Rodu Tully zapewniają sztandarowi Rodu Stark najlepsze pancerze i nieugiętą obronę na polu bitwy. Potrafią zatrzymać nawet najbardziej zdeterminowane natarcia: wiele bitew zostało wygranych dzięki temu, że nie dali się wyprzeć i potrafili utrzymać kluczowe pozycje. Może nie są tak szybcy jak jednostki ofensywne, ale często to właśnie oni tworzą linię, za którą chronią się jednostki szturmowe wracające z udanego wypadu na wroga. 

Ostoja dworu Stannisa Baratheona, Ludzie Króla pozostali przy wierze w Siedmiu, najbardziej rozpowszechnionej religii w Westeros. W  rywalizacji z wyznającymi R`hllora Ludźmi Królowej nie okazują im bezpośredniej wrogości, ale ich systemy szkolenia mocno się różnią. Ludzie Króla doskonalą się w walce dwuręcznymi mieczami, wykorzystując resztki mobilności, na jakie pozwalają im ciężkie płytowe zbroje. Przede wszystkim jednak w ich sercach zawsze płonie niezachwiana wiara w Jedynego Prawdziwego Króla, Stannisa Baratheona.

Weterani to absolutna elita, jeśli chodzi o legendarne umiejętności jeździeckie Dothraków. Biegli zarówno w posługiwaniu się ostrzem, jak i łukiem, Weterani zmiękczają najpierw swoje ofiary strzałami z dystansu. Dopiero potem ruszają do brutalnej szarzy, siekąc na lewo i prawo swoimi ostrymi jak brzytwy arakhami. Dothracka sztukę jazdy konnej Weterani doprowadzają do perfekcji – jeźdźcy i wierzchowce, jakby zespoleni ze sobą, potrafią poruszać się z doskonała precyzja w środku nawet najbardziej zaciekłej bitwy.

Wysogród jest kolebką władzy i potęgi Rodu Tyrell, sojuszników Rodu Baratheon w ich staraniach o odzyskanie Żelaznego Tronu. Na polu bitwy znakomicie wyszkoleni w posługiwaniu się bronią drzewcową Pikinierzy Tyrellów potrafią utworzyć prawdziwą, ruchomą ścianę śmierci. Choć są dość lekko opancerzeni, ich wytrwałość w walce jest niezrównana – wrogowie mogą uznać ich za pokonanych dopiero wtedy, gdy wytną ich co do jednego.

Królowa Daenerys Targaryen nazywana jest “Matką Smoków” nie tylko ze względu na swój status przywódczyni rodu Targaryen. Jako jedyna na świecie kontroluje żywe, mityczne bestie, smoki Rhaegala, Viseriona, i Drogona. Choć wciąż jeszcze nie dorosłe, już teraz stanowią zagrożenie dla dowolnego przeciwnika Daenerys. Wykonują każdy jej rozkaz i przybywają na każde wezwanie. Jeśli hordy dzikich Dothraków, legiony fanatycznych nieskalanych i potężna armia najemników nie wystarczą, zawsze pozostaje potęga smoczego ognia. To dzięki niej Danerys odzyska Żelazny Tron.

Podczas gdy niektórzy żołnierze Rodu Bolton wolą stawać z wrogiem twarzą w twarz, zadając im straszliwe rany i ciesząc się rozgrywającą się wokół rzezią, nie da się ukryć, że armia bez wsparcia z dystansu jest łatwym celem. Celem Łuczników z Dreadfort jest zadanie maksymalnych strat i wywołanie przerażenia wśród wrogów, nawet jeśli walczy on sojuszniczymi oddziałami.

Wojownicy Thennów to najcięższa regularna piechota, jaka walczy w szeregach Wolnych Ludzi. Nie uciekają się do okradania Nocnej Straży czy szabrowania pól bitewnych – swoją broń i tarcze wykuwają z brązu własnymi rękami. Dowódcy Wolnych Ludzi muszą jednak pamiętać, że to uzbrojenie – choć całkiem zaawansowane jak na ludzi Północy – nie przyda się na wiele w konfrontacji z hartowaną stalą rycerzy z południa Westeros. Mimo to, wojownicy Thennów całkiem nieźle sprawdzają się jako silny, centralny rdzeń każdej armii Wolnych Ludzi.

Starfall to rodowy zamek Domu Dayne, najsilniejszego wasala służącego Rodowi Martellów. Są oni dobrze znani ze swojego doświadczenia w sztukach jeździeckich, dostarczając wiele jednostek kawalerii dla rodu Martellów. Jedną z nich są zagony lekkiej kawalerii. Oddziały te specjalizują się w nękaniu tyłów wroga, dalekich rajdach oraz misjach rozpoznawczych. Nieobce są im również sztuki medyczne, potrafią więc pomóc przy opatrywaniu rannych. Jak większość lekkiej kawalerii, ci jeźdźcy Starfall koncentrują się na taktyce „uderz i uciekaj”, starając się uniknąć przedłużającej się walki.Ich fioletowe szaty są mile widzianym znakiem w pustynnym słońcu dla sojuszników Rodu Martell.

Równie groźne jak wilkory z rodu Starków, Hrakkary, białe lwy zza morza, stoją na szczycie łańcucha pokarmowego w swoim naturalnym środowisku. Zabicie jednego z nich wymaga wielkich umiejętności, ale prawdziwym sprawdzianem dla khala jest ujarzmienie, schwytanie i udomowienie jednej z tych majestatycznych bestii. Jeśli uda się dokonać tego czynu, plemię Dothraków zyskuje niezrównanego sojusznika na polu bitwy.

Ciężko opancerzeni żołnierze Rodu Ironmaker często służą jako twardy środek wojsk Żelaznych Ludzi, zwłaszcza w tych starciach, w których zwartość szeregów
jest szczególnie w cenie. Z ciężkimi zbrojami łuskowymi nakładanymi na grube kaftany z parzonej skóry, Młotodzierżcy są w stanie znieść więcej ataków, niż jakiekolwiek inne formacje z Żelaznych Wysp. Należy jednak pamiętać, że określenie „ciężka piechota” jest w ich przypadku nieco na wyrost – są po prostu odpowiednikiem średniej piechoty innych rodów, przynajmniej do momentu, gdy następuje podział łupów!

Białe niedźwiedzie z głębi krain za Murem są niezwykle potężne, nawet w porównaniu do najokazalszych egzemplarzy niedźwiedziego gatunku. Stojąc, osiągają wzrost dwóch mężczyzn, a potworna siła umożliwia im kruszenie skał i rozrywanie stali. Tylko Dzicy mogli wpaść na tak szalony pomysł, by okiełznać te bestie i na ich grzbietach ruszać do bitwy. Jako „kawaleria” Niedźwiedzi Jeźdźcy z Mroźnego Brzegu są dość powolni i ociężali. Ale podczas gdy konno możesz co najwyżej stratować przeciwnika, niedźwiedź potrafi również gryźć, rozszarpywać i miażdżyć – nawet mężczyzna w pełnej, płytowej zbroi jest dla niego jedynie igraszką.

Chodź w południowych rejonach Westeros uważani są za mit, Dzicy Olbrzymi zza Muru są jak najbardziej realni, o czym może zaświadczyć Nocna Straż. Te potężne istoty nie posługują się żadnymi pancerzami, a za broń służą im jedynie pnie drzew lub wielkie kości mamutów. Wystarcza im to jednak w zupełności – jeden Olbrzym potrafi kłaść pokotem całe zastępy ciężkiej piechoty, a szarże konnicy po prostu się od niego odbijają. Zalanie go morzem wojska lub ciężkie machiny  oblężnicze to jedyne sposoby, aby go powalić.

Wolni Ludzie są często przedstawiani jako dzikusy przez tych, którzy mieszkają dalej na południe. W wielu przypadkach taka ocena jest błędna. Podczas gdy Wolni Ludzie nie są przywiązani do cywilizacji, nie są zwykłymi dzikusami. Jednak mieszkańcy jaskiń… są po prostu dzikusami.

Słabo wyszkoleni i uzbrojeni w prymitywną broń z kości lub wyszabrowanego żelaza, Najeźdźcy Wolnych Ludzi są w stanie przeciwstawić westeroskim rycerzom tylko jedną rzecz: liczby. Starcia ze stosunkowo nielicznymi bandami Najeźdźców na południu kompletnie nie przygotowały dowódców armii Westeros na batalie z bezkresnymi hordami Wolnych Ludzi na północ od Muru. To prawda, że w małych grupach są wojskiem niewiele lepszym, niż uzbrojeni wieśniacy. Ale zjednoczeni pod sztandarem Wolnych Ludzi są prawdziwą armią.

Choć są zdolni do przeprowadzania skutecznych ataków, Halabardnicy Lannisterów specjalizują się w działaniach i formacjach defensywnych. Wrogowie powinni zastanowić się dwa razy przed przypuszczeniem szarży na  ich umocnione pozycje. Halabardnicy powinni szczególnie uważać na manewry oskrzydlające oraz ataki dystansowe. Jednak gdy są odpowiednio dowodzeni, zabójcze ostrza ich halabard nie przepuszczą nikogo i niczego.