Równie groźne jak wilkory z rodu Starków, Hrakkary, białe lwy zza morza, stoją na szczycie łańcucha pokarmowego w swoim naturalnym środowisku. Zabicie jednego z nich wymaga wielkich umiejętności, ale prawdziwym sprawdzianem dla khala jest ujarzmienie, schwytanie i udomowienie jednej z tych majestatycznych bestii. Jeśli uda się dokonać tego czynu, plemię Dothraków zyskuje niezrównanego sojusznika na polu bitwy.

Ród Baratheon jest domem podzielonym. Zarówno Renly, jak i Stannis chcą przejąć prawa do Żelaznego Tronu po swoim zmarłym bracie Robercie. Ale tylko jeden z nich może osiągnąć sukces. Dla króla Renly’ego jednym z wielu narzędzi w jego arsenale są Jeźdźcy z Wysogrodu, służący jego sojusznikom z rodu Tyrellów skąd pochodzi przyrzeczona mu Lady Margaery. Choć są lżej opancerzeni niż wiele jednostek ciężkiej kawalerii w Westeros, jeźdźcy wciąż tworzą potężną siłę, gdy atakują wroga swoimi lancami podczas jednej z legendarnych szarży kawalerii.

Niesławni Żelaźni Łupieżcy są dobrze znani wzdłuż wybrzeży wszystkich Siedmiu Królestw jako piraci i rabusie. Ich znakiem rozpoznawczym są długie łodzie o charakterystycznych żaglach, budzących grozę w sercu każdego, ktokolwiek dostrzeże je na horyzoncie. Choć są żeglarzami z krwi i kości, na pokładach swoich statków nie boją się nosić lekkich kolczug, których ludzie morza zazwyczaj unikają. Specjalizują się w szybkich wypadach i nie utrzymają pola w obliczu szturmu dużych sił wroga – dowódcy powinni trzymać ich z dala od głównej linii frontu.

Wyspecjalizowane zespoły Budowniczych Nocnej Straży są w stanie konstruować mobilne Miotacze Kamieni bezpośrednio na polu walki. Machin tych nie powinno się nazywać katapultami, gdyż są one znacznie mniejsze i w przeciwieństwie do nich potrafią miotać tylko kamienie. Zasada ich działania jest jednak podobna. Dobrze wyszkolona załoga Miotacza Kamieni potrafi wyrzucać zabójcze pociski w sam środek wrogich formacji. Nawet najcięższa piechota pozostaje bezbronna wobec lecącego z nieba gradu wielkich kamieni.

Wyspiarskich Tropicieli nikt o zdrowych zmysłach nie nazwałby nigdy jednostką frontową. Lekko uzbrojeni i tak samo opancerzeni, nie stanowią większego wyzwania w otwartych starciach.

Wraz ze śmiercią Roberta Baratheona wielu twierdziło, że jest kolejną pełnoprawną osobą zasiadającą na Żelaznym Tronie. W przypadku Domu Baratheonów takie twierdzenie wysuwają dwie osoby. Obaj bracia Roberta, Stannis i Renly, zdecydowali, że nadeszła ich kolej na rządy. To rozdarło Dom Baratheonów na dwie części, ponieważ połowa rzuciła się ze Stannisem, podczas gdy druga połowa popiera Renly’ego. Każdy z nich wciąż ma szansę stać się kolejnym władcą 7 królestw.

Kiedy umarł Król Robert, władza nad Żelaznym Tronem została przekazana w ręce jego syna, Joffreya. Jednak bracia Roberta również domagają się pozycji króla. Zarówno Stannis I Renly są gotowi walczyć o schedę po swoim bracie. Każdego z nich wspiera szereg dowódców, stronników i weteranów gotowych zrobić wszystko aby ich pretendent objął władzę w Siedmiu Królestwach.

Ród Baratheon jest domem podzielonym. Jednak nawet dzierżąc tylko część jego siły, król Renly jest w stanie wystawić armię która nie może równać się z jakąkolwiek inną w Westeros. Rycerze Róży to najlepsi wojownicy których pod komendę króla przekazał ród Tyrell. Ich zbroja może wydawać się po prostu ceremonialna, ale jest wykonana z najmocniejszej stali, a żołnierze ją noszący równie wytrzymali i oddani sprawie osadzenia swojego Króla na Żelaznym Tronie.

Przez długie dekady wiernej i lojalnej służby, Strażnicy Winterfell dali się poznać jako doborowa jednostka, składająca się weteranów w sile wieku. Mimo nieubłaganego upływu czasu, kontynuują swą służbę dla stolicy Rodu Starków, choć ze względu na zaawansowany wiek, obsadzają głównie miejskie mury i patrolują ulice. Po wybuchu Wojny Pięciu Królów,   strażnicy Winterfell muszą jednak raz jeszcze pomaszerować na front z orężem w ręku.

Królewska Przystań dość powszechnie uważana jest za bezpieczne miejsce do życia – porządek i spokój na jej ulicach i w alejkach utrzymują liczne patrole Złotych Płaszczy. Zawsze zwarci i gotowi, wymierzają sprawiedliwość z żelazną konsekwencją. A czyja to będzie sprawiedliwość? W Królewskiej Przystani rządzą Lannisterowie, a Złote Płaszcze klękają przed Żelaznym Tronem. Mówcie źle o królu na własne ryzyko.

Jeźdźców z Dothrackiej Straży Przedniej jako zwiadowców mogłoby zastąpić wielu członków khalasaru. Kiedy jednak rozpocznie się bitwa, pokazują, dlaczego wrogowie uważają ich za  śmiertelne zagrożenie: potrafią z wielką celnością atakować z dystansu, pozostając w siodłach. Podczas gdy typowi łucznicy zazwyczaj przemieszczają się pieszo, umiejętność uderzenia z odległości i szybkiego oddalenia się na wierzchowcach daje Dothrakom przewagę, którą zniwelować może tylko wroga kawaleria czy strzelcy. Pamiętaj jednak, że Dothracka Straż Przednia powinna pozostawać w ciągłym ruchu.

Piaskowi Harcownicy Martellów swoją rodową doktrynę wysokiej mobilności przekładają na zabójczy taniec z ostrzami i łukami. Dzięki lekkim pancerzom zachowują niezwykłą szybkość, której dorównać mogą tylko najsprawniejsze wrogie jednostki. Ich doskonałe wyszkolenie pozwala im skutecznie atakować w stylu „uderz i zniknij”, zasypując jednocześnie przeciwników deszczem strzał. Jeśli jednak ugrzęzną w przedłużającej się walce wręcz, będą radzić sobie podobnie, jak inne lekkie jednostki – rozsądny dowódca powinien wysłać im odsiecz tak szybko, jak to tylko możliwe.

Strażnicy Baratheonów oficjalnie uważani są za piechotę średnią. Noszą oni jednak znacznie cięższe pancerze, niż można by oczekiwać po jednostce, której używa się do inicjowania (lub rozbijania) manewrów oskrzydlających. Utrata szybkości jest tu oczywistością, ale inne jednostki tej klasy ani nie potrafią tak dobrze bronić pozycji jak Strażnicy Baratheonów, ani nie przeprowadzają tak miażdżących ataków. W niewprawnych dłoniach młot bojowy jest nieporęczną
bronią, ale Strażnicy potrafią dobrze wymierzonymi ciosami ciężkich obuchów rozbijać nawet zbroje płytowe.

Ciężko opancerzeni żołnierze Rodu Ironmaker często służą jako twardy środek wojsk Żelaznych Ludzi, zwłaszcza w tych starciach, w których zwartość szeregów
jest szczególnie w cenie. Z ciężkimi zbrojami łuskowymi nakładanymi na grube kaftany z parzonej skóry, Młotodzierżcy są w stanie znieść więcej ataków, niż jakiekolwiek inne formacje z Żelaznych Wysp. Należy jednak pamiętać, że określenie „ciężka piechota” jest w ich przypadku nieco na wyrost – są po prostu odpowiednikiem średniej piechoty innych rodów, przynajmniej do momentu, gdy następuje podział łupów!

Ciężko opancerzeni i uzbrojeni, Kawalerzyści Rodu Tullych słyną z błyskawicznych, miażdżących szarż, roznoszących w pył szeregi nawet umocnionego wroga. Samo tylko zagrożenie zbliżającą się szarżą zmusza wrogich dowódców do nerwowych reakcji – Kawalerzyści Tullych potrafią zmieniać sytuację na polu bitwy nawet nie wchodząc w warcie z jednostkami nieprzyjaciela!

Zestaw 10 chorągwi używanych w celu oznaczania aktywacji jednostek. Każda chorągiew umieszczona na podstawce piechoty, idealnie pasuje w otwór na tacce.