Pierwsza wojna pomiędzy demiurgami roztrzaskała wszechświat na kawałki, a ziemie spowiła nicość. Po wiekach bogowie połączyli siły, by odbudować wszechświat, lecz tym razem według prawideł, których przestrzegać musieli nawet oni. To zaś oznaczało koniec z bezpośrednimi wojnami. Odtąd bogowie mogli je prowadzić wyłącznie w świecie śmiertelników, używając jako swoich narzędzi potężnych czempionów i niszczycielskich wydarzeń.

Przez ostatnie tysiąclecie Imperium pozostawało w stanie wojny. Napędzana wojskową precyzją oraz bezprecedensowym sojuszem ze smokami, Imperialna Armia odniosła niezliczone zwycięstwa i zaledwie kilka porażek. Imperium rosło w siłę do czasu, gdy jego największym wrogiem stał się, nie żaden z barbarzyńskich narodów na wschodzie, lecz własny, niedający się opanować rozmiar. Dotychczasową serię zwycięstw i ekspansję zastąpił niekończący się cykl rebelii, wymagający ponownego podboju przygranicznych terenów.

Wczesnym wieczorem w gospodzie Czterech Rzek panuje taki ścisk, że nie da się choćby szpilki wetknąć. Ludzie, elfy i przedstawiciele kilkunastu innych ras piją, jedzą, śmieją się i krzyczą. Siedzicie przy swoim ulubionym stole w ciemnym kącie na tyłach sali, popijając piwo z rogów i zastanawiacie się, co zjecie na kolację, gdy raptem Waszą uwagę przyciąga huk i brzęk dobiegający od strony drzwi. Ktoś przewraca stół, naczynia roztrzaskują się o podłogę rozlewając napitki, a jakiś wściekły krasnolud odpycha zcałych sił nie mniej rozeźlonego orka. Obserwujecie tę scenę z umiarkowanym zainteresowaniem - wszak w Czterech Rzekach bójki są na porządku dziennym. Wtedy jednak dostrzegacie dym...

Ściemnia się, kiedy docieracie do opustoszałej osady. Wasza drużyna jest zmęczona podróżą, a wokół gęstnieją wieczorne mgły. Wiecie, że najrozsądniej byłoby zaczekać z badaniem okolicy do rana. Mimo to, coś was ciągnie naprzód